Władysław W. Brzeziński (1963 – 2019)

Dnia 24 października 2019 roku zmarł tragicznie o. Władysław Wiesław Brzeziński, w wieku 56 lat, w 26 roku kapłaństwa, w 32 roku życia zakonnego. O. Władysław urodził się 16 października 1963 roku w Inowrocławiu, w woj. kujawsko-pomorskim, jako syn Jana i Pelagii Wysockiej. W domu było czworo rodzeństwa. Został ochrzczony 3 listopada 1963 w kościele pw. św. Bonawentury w Pakości, archidiecezja gnieźnieńska, i tam bierzmowany 26 listopada 1977 roku. Po ukończeniu szkoły podstawowej wyjechał na Śląsk, do Rudy Śląskiej. Tam uczył się w Technikum Górniczym. Po pewnym czasie wrócił do Pakości. Zaczął uzupełniać naukę w zakresie szkoły średniej w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Inowrocławiu. Już jako ministrant odczuwał pragnienie wstąpienia do zakonu. Ta myśl dojrzewała w nim. Po maturze poprosił o przyjęcie do Prowincji Wniebowzięcia NMP  Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów w Katowicach-Panewnikach. Został przyjęty i  29 sierpnia 1987 roku rozpoczął w Osiecznej nowicjat. Po roku, dnia 28 sierpnia 1988, złożył profesję czasową na ręce o. prowincjała Joachima A. Mazurka.  Dnia 19 marca 1991 roku wstąpił do nowo erygowanej prowincji pw. św. Franciszka z Asyżu z siedzibą władz zakonnych w Poznaniu.  Wieczystą profesję złożył 8 grudnia 1992 w kościele klasztornym we Wronkach, na ręce prowincjała o. Hipolita J. Lipińskiego. Studia seminaryjne odbył częściowo w Katowicach-Panewnikach (1988 – 1991), a częściowo we Wronkach (1991 – 1994). Święcenia kapłańskie przyjął w kościele klasztornym w Poznaniu 5 maja 1994 roku przez posługę ks. Arcybiskupa Metropolity Jerzego Stroby. Po święceniach decyzją przełożonych, został skierowany do klasztoru w Olsztynie w charakterze katechety. W tym czasie podjął dalszą  naukę w Międzyzakonnym Studium Duchowości Franciszkańskiej w Zakroczymiu.  Od 1997 roku przebywał w domu zakonnym w Osiecznej jako magister nowicjuszy i wikariusz domu zakonnego. Na Kapitule Prowincjalnej w 2000 roku został wybrany definitorem prowincjalnym. W 2003 roku uzyskał pozwolenie na wyjazd do służby w Ziemi Świętej. Po kursie języka włoskiego w Rzymie podjął służbę w Jerozolimie  – bazylika Grobu Świętego. Po kilku latach został skierowany do Ein Karem, gdzie dłuższy czas był przełożonym klasztoru przy sanktuarium Nawiedzenia św. Elżbiety.

Pogrzeb odbył się 29 października 2019 roku w Pakości. Spoczywa na cmentarzu klasztornym.

O. Karol Mieczysław Dziedzicki OFM

Dnia 20.01.2019 roku w klasztorze Braci Mniejszych – Franciszkanów w Gdańsku Nowym Porcie zmarł śp. o. Karol Mieczysław Dziedzicki. W bieżącym roku skończyłby 90 lat życia, 71 lat życia zakonnego i 64 lata kapłańskiego posługiwania.

O. Karol Mieczysław Dziedzicki pochodzi z terenów dzisiejszej Ukrainy. Urodził się dnia 7.05.1929 r. w polskiej miejscowości Lackie Szlacheckie, woj. stanisławowskie, parafia Markowice, archidiec. lwowska. Jego rodzice – Jakub i Michalina Skowrońska – byli rolnikami. Był najmłodszym z rodzeństwa. Miał jeszcze dwóch braci i cztery siostry. W rodzinnej miejscowości, w wieku 7 lat został zapisany do polskiej szkoły powszechnej. Podczas II wojny światowej był zmuszony uczęszczać do szkoły ukraińsko – rosyjskiej. W latach 1943 i 1944 nie chodził do szkoły z uwagi na własne bezpieczeństwo – był to czas, w którym bandy mordowały Polaków. Do kościoła uczęszczał bardzo rzadko, gdyż w rodzinnej miejscowości był kościół filialny, do którego ksiądz dojeżdżał co drugi tydzień. Kiedy ojciec został zamordowany przez UPA, a gospodarstwo rodzinne spalone, pozostała przy życiu rodzina uciekła do Stanisławowa. Tu przebywali aż do wyjazdu do Polski. Po przyjeździe na Ziemie Odzyskane, Mieczysław zapisał się do gimnazjum państwowego w Prudniku. Po ukończeniu drugiej klasy gimnazjalnej, w 1946 r., wstąpił do Kolegium Franciszkanów w Nysie (Małe Seminarium), które szczęśliwie ukończył. Po szkole średniej wstąpił w Katowicach – Panewnikach do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów. Dnia 14.09.1948 r. rozpoczął nowicjat przywdziewając strój zakonny i przybierając imię Karol. Po roku, dnia 15.09.1949, złożył w Katowicach – Panewnikach śluby czasowe. W latach 1949 – 1955 odbył studia filozoficzno – teologiczne w Opolu (filozofia) i Katowicach-Panewnikach (teologia). Śluby wieczyste (profesję uroczystą) złożył dnia 15.09.1952 r. w Katowicach – Panewnikach. Święcenia kapłańskie przyjął również w Panewnikach dnia 6.02.1955 r. z rąk ks. bpa Bernarda Czaplińskiego, sufragana chełmińskiego. Po święceniach kapłańskich o. Karol był kapelanem Szpitala Onkologicznego w Poznaniu (1955–1965), przebywał w klasztorze w Opolu (1965–1968), był wikarym domu we Wschowie (1968-1971), gwardianem we Wronkach (1971-1977), na krótko wrócił do Poznania w charakterze spowiednika (1977-1978), przez dwa lata był wikarym domu w Kobylinie (1978-1980), wikarym i ekonomem domu w Wieluniu (1980), gwardianem w Osiecznej (1980-1986), wikarym i ekonomem w Poznaniu (1986-1989), gwardianem w Jarocinie (1989-1991). Dnia 19.03.1991 r. wstąpił do Prowincji św. Franciszka z Asyżu. W nowej prowincji był kapelanem Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej w Orliku (1991-1998), przebywał w klasztorze w Brodnicy (1998-2004), gdzie przez pewien czas był wikarym i ekonomem domu zakonnego. Od 2004 do śmierci przebywał w Gdańsku Nowym – Porcie. Tu w latach 2007-2009 był wikarym domu. O. Karol Dziedzicki wygłosił ponad 100 serii rekolekcji – głównie dla sióstr zakonnych, był poszukiwanym spowiednikiem nie tylko ludzi świeckich, ale także sióstr zakonnych, kleryków (w Poznaniu i Opolu), prowadził liczne dni skupienia dla sióstr zakonnych, W czasie pobytu we Wronkach i Kobylinie był ojcem duchownym tamtejszych dekanatów.

Pogrzeb odbył się 22 stycznia 2019 roku w Wejherowie. Spoczywa na cmentarzu klasztornym.

Br. Józef Marszałek OFM

Br. Józef Marszałek urodził się dnia 4 lutego 1954 r. w Kolbudach, mieszkał w pobliskim Lublewie, woj. pomorskie.
Przyszedł na świat w rodzinie Józefa i Zuzanny zd. Mol. Zaraz po urodzeniu został ochrzczony i otrzymał imię Józef. Wychował się we wzorowej, katolickiej rodzinie, z czterema starszymi siostrami i młodszym od siebie bratem. Rodzice prowadzili gospodarstwo rolne. Niestety, we wczesnym dzieciństwie musiał być poddany operacji. Już w dzieciństwie zrodziło się w dorastającym Józiu powołanie do służby Bożej. Marzył, aby zostać kiedyś księdzem. W 1961 roku, rozpoczął naukę w szkole podstawowej i zaczął uczęszczać na naukę religii. Uczył się bardzo dobrze. Od pierwszej klasy był pilnym ministrantem. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Pruszczu Gdańskim, które ukończył w 1973 roku. Chciał wstąpić do zakonu. Niestety spotkał się z odmową. Powodem był stan zdrowia – schorzenie neurologiczne powstałe w wyniku wady rozwojowej we wczesnym dzieciństwie. Podjął więc pracę. Kolejna próba rozpoczęcia życia zakonnego powiodła się. Został przyjęty do Prowincji pw. św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów we Wrocławiu, w charakterze kandydata do kapłaństwa. Rozpoczął nowicjat w Borkach Wielkich 6 października 1980 roku. Otrzymał wtedy imię zakonne Ksawery. Dnia 30 stycznia 1981 roku w piśmie skierowanym do prowincjała zrezygnował z drogi kapłańskiej. Jednocześnie prosił o pozwolenie na kontynuowanie nowicjatu w charakterze brata zakonnego. Prośba została uwzględniona. Dnia 27 lutego1981 roku, powrócił do imienia chrzestnego – Józef. Pierwsze śluby zakonne złożył 3 października 1981, a 19 stycznia 1986 roku uroczyste – wieczystą profesję zakonną. Zawsze był bardzo pobożny, pilny, obowiązkowy, zawsze angażował się w sprawy klasztoru, był chętny do pracy i do udzielania pomocy innym. Pełnił funkcje furtiana i zakrystiana w Raciborzu i na Górze św. Anny. Nauczył się introligatorstwa i w tym zawodzie był bardzo przydatny we wspólnocie prowincjalnej. Kiedy 19 marca 1991 roku powstała nowa – piąta prowincja pw. św. Franciszka z Asyżu, braci mniejszych w Polsce, brat Józef wstąpił do niej. W nowej prowincji pełnił funkcje furtiana i zakrystiana: w Toruniu, Wschowie, Osiecznej, Gdańsku Nowym Porcie, Jarocinie.  Br. Józef lubił poezję. Pisał wiersze, które zostały wydane drukiem. Od 2011 roku do śmierci przebywał w domu zakonnym we Wschowie.

Zmarł rano 21 grudnia 2018 roku po ciężkiej i długiej chorobie w wieku 64 lat, w 37 roku życia zakonnego. Pogrzeb odbył się 23 grudnia 2018 roku we Wschowie. Spoczywa na cmentarzu klasztornym.

O. Albert Józef Antkowiak OFM

Dnia 2 października 2018 roku w szpitalu w Grudziądzu zmarł śp. o. Albert Józef Antkowiak OFM, rekolekcjonista i misjonarz ludowy. W bieżącym roku skończył 80 lat życia, 61 lat życia zakonnego i 54 lata kapłańskiego posługiwani. Albert urodził się 13 marca 1938 roku w Karolinkach należących do parafii pw. św. Mikołaja w Miejskiej Górce, w Wielkopolsce. Jego rodzicami byli Władysław i Antonina zd. Stachowska. Miał brata Stefana i siostrę Marię Płóciennik.

Zmarły ukończył szkołę podstawową w Miejskiej Górce, a 1956 roku Liceum Ogólnokształcące w Rawiczu. Rozpoczęte po maturze studia na Uniwersytecie Wrocławskim przerwał z powodu trudności materialnych. Do nowicjatu prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów wstąpił w 1957 roku i rozpoczął nowicjat w Osiecznej k. Leszna Wlkp. Wtedy przybrał imię zakonne Albert. Po rocznym nowicjacie złożył w Osiecznej śluby zakonne i zaczął studia filozoficzno – teologiczne; najpierw w Opolu, a potem w Katowicach – Panewnikach. Uroczyste śluby zakonne złożył 16 października 1961 roku. Po ukończeniu studiów, dnia 9 lipca 1964 roku, przyjął w pniewnickiej bazylice święcenia kapłańskie przez posługę ks. bpa Józefa Kurpasa.

Po święceniach kapłańskich przebywał w domach zakonnych w Katowicach-Panewnikach, Kobylinie, Chorzowie-Klimzowcu, Starych-Panewnikach, Wschowie, Poznaniu. Dnia 19 marca 1991 roku przeszedł do nowopowstałej Prowincji św. Franciszka z Asyżu. W tym okresie należał do wspólnot w Osiecznej Wronkach, Pakości, był kapelanem w Orliku. Od 2006 roku do śmierci przebywał w Osiecznej. W obu prowincjach zajmował rożnych stanowiskach. Był wikariuszem parafialnym, ekonomem, gwardianem, ojcem duchownym braci kleryków i nowicjuszy, prowincjalnym moderatorem misji ludowych. Przez całe życie zakonne ochoczo podejmował prace rekolekcyjno-misyjne. Był wziętym rekolekcjonistą i misjonarzem ludowym. W związku z tym w latach 1970–1972 studiował zagadnienia małżeństwa i rodziny w Studium Rodzinnym w PWT w Poznaniu zakończone pracą dyplomową Teologia miłości małżeńskiej w świetle nauki Vaticanum II. Wygłosił ponad 500 serii misji i rekolekcji. Część swoich kazań tematycznych i homilii wydrukował w Bibliotece Kaznodziejskiej w Poznaniu. Wydał drukiem zbiór kazań pt. Rodzina Bogiem silna. W maju 2018 roku uzyskał zgodę prowincjała na wznowienie wydania tej pozycji. Lubił rysować, szczególnie motywy franciszkańskie. Wykonał Drogę Krzyżową na placu klasztornym w Osiecznej i sceny z życia św. Franciszka z Asyżu we Wschowie. Lubił poezję, szczególnie ks. Jana Twardowskiego, Sergiusza Riabinina i Rabindranatha Tagore.

Pogrzeb śp. o. Alberta J. Antkowiaka odbył się 9 października 2018 roku w Osiecznej. Spoczywa na cmentarzu przyklasztornym.

O. Szymon Czesław Sulkowski OFM

Dnia 12 grudnia 2017 roku o godz. 23.50 w szpitalu w Inowrocławiu odszedł do Pana o. Szymon Czesław Sulkowski, w wieku 71 lat, w 33. roku kapłaństwa i 41. roku życia zakonnego.

O. Szymon urodził się 7.06.1946 roku w Wielkopolsce, w miejscowości Szetlewek, koło Konina jako syn Jakuba i Bronisławy, zd. Pakulska. Został ochrzczony dnia 20.06.1946 roku, a bierzmowany 27.09.1955 roku w kościele parafialnym pw. św. Jakuba w Rzgowie, diec. włocławska.

Po ukończeniu szkoły podstawowej pracował w Miejskim Zarządzie Budynków Mieszkalnych w Nysie. Jednocześnie uzupełniał wykształcenie w zakresie szkoły średniej w szkole dla pracujących. Egzamin dojrzałości zdał w 1976 roku. Potem wstąpił do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów. W Osiecznej rozpoczął nowicjat dnia 5.09.1976 przybierając imię zakonne Szymon. Po roku, dnia 4.09.1977, na ręce o. prowincjała Damiana H. Szojdy, złożył przyrzeczenia zachowania rad ewangelicznych.  Studia seminaryjne odbył w Katowicach-Panewnikach w latach akademickich 1977/78 – 1983/84. Wieczystą profesję złożył 2.05.1981 roku w kościele klasztornym pw. św. Walentego w Osiecznej, na ręce magistra nowicjatu o. definitora prowincjalnego Modesta Zdz. Wieczorka. Święcenia kapłańskie przyjął w bazylice mniejszej św. Ludwika w Katowicach-Panewnikach 3.04.1985 roku przez posługę ks. bpa Herberta Bednorza.

Po święceniach prezbiteratu przez jeden rok był wikariuszem parafialnym w Katowicach-Panewnikach (1985 – 1987). Następnie podjął pracę jako rekolekcjonista i misjonarz (Opole 1987 – 1991).

Gdy  19.03.1991 roku została erygowana prowincja pw. Św. Franciszka z Asyżu z siedzibą władz prowincjalnych w Poznaniu, o. Szymon wstąpił do niej. Wkrótce został  wybrany gwardianem i ekonomem we Wschowie (1991-1994). W tym czasie przez jeden rok był w tym klasztorze wicemagistrem postulatu (1992-1993).

Z zapałem oddawał się pracy misyjno-rekolekcyjnej podczas kolejnych pobytów w domach zakonnych  w Jarocinie (1994-1997, 2000-2003), Osiecznej (1997-2000) i Pakości – u św. Bonawentury (2003-2009). Dwukrotnie pełnił funkcję wikariusza domu – w latach 2000-2003 w Jarocinie oraz 2009-2012 w Osiecznej. Posługiwał także we Franciszkańskim Zakonie Świeckich w charakterze  asystenta wspólnoty (Leszno, Ostrów-konkatedra).

Od 2016 r. aż do śmierci przebywał w Pakości, gdzie został również pochowany.

O. Aleksander Eugeniusz Kwaśny OFM

Dnia 18 sierpnia 2017 r., ok. godz. 17.15 po ciężkiej chorobie zmarł w szpitalu w Feldkirch (Austria), gwardian klasztoru w Bludenz – o. Aleksander E. Kwaśny. Miał 61 lat, 30 lat kapłaństwa i 36 lat życia zakonnego.

Urodził się 4.02.1956 r. jako syn Rudolfa i Anny, zd. Śmiatek. Przyszedł na świat w Rybniku (woj. śląskie), w parafii pw. św. Antoniego Padewskiego (archidiecezja katowicka). W swej rodzinnej parafii został ochrzczony dnia 19.02.1956 r.  Sakrament bierzmowania przyjął w kościele klasztornym franciszkanów pw. św. Józefa w Rybniku 12.11.1967 r. Po ukończeniu szkoły podstawowej, w latach 1971-1975 uczył się w Technikum Górniczym w Rybniku, na wydziale Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Przemysłowych. Do Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów wstąpił w Osiecznej i tam też rozpoczął nowicjat. Dnia 7.09.1975 r. przywdział strój zakonny i przybrał imię Aleksander. W prośbie skierowanej do prowincjała tak uzasadnił swoją decyzję: „W ósmym roku życia wstąpiłem do grona  ministrantów… Częste uczestnictwo we mszy świętej wzbudziło we mnie pragnienie służenia Bogu i bliźnim na zawsze.”  Po roku, dnia 5.09.1976, złożył przyrzeczenia zachowania rad ewangelicznych na ręce o. prowincjała Damiana H. Szojdy.  Studia seminaryjne odbył w Katowicach-Panewnikach w latach 1976-1982. Wieczystą profesję złożył 9.02.1980 r. w kościele klasztornym pw. św. Józefa w Rybniku, na ręce o. prowincjała Damiana H. Szojdy. Święcenia kapłańskie przyjął w bazylice mniejszej św. Ludwika w Katowicach-Panewnikach 7.04.1982 r. przez posługę ks. bpa Herberta Bednorza. Krótki czas był wikarym parafialnym w Katowicach-Panewnikach. W latach 1983-1988 odbył studia specjalistyczne z zakresu dogmatyki na KUL-u. Potem był magistrem kleryków w WSD w Panewnikach (1988-1989), magistrem nowicjatu w Osiecznej (1989-1991), wicemagistrem postulatu we Wschowie (1991-1992). Dnia 19.03 1991 r. został wpisany w poczet członków nowej prowincji pw. św. Franciszka z Asyżu z siedzibą władz prowincjalnych w Poznaniu. W nowej prowincji zajmował kilka ważnych stanowisk. Został wykładowcą dogmatyki w WSD we Wronkach (1991), rektorem WSD (1994-1998), definitorem prowincjalnym (1993-1997; 2003-2006; 2006-2009), wikariuszem prowincjalnym (1997-2003), ekonomem prowincjalnym (2003-2009). Był słuchaczem Studium Prawa Gospodarczego, Finansów i Rachunkowości uzyskując w 1998 r. stosowny  certyfikat.  W 2011 r. został przeniesiony z Poznania do Wronek w charakterze ojca duchownego WSD. Rok później został wikarym domu. Z Wronek przeniósł się do Bludenz w Austrii. Jego pobyt miał być krótkotrwały, ale niedługo po przyjeździe został wybrany gwardianem klasztoru i pozostał nim do śmierci. Był dobrym duchem wspólnoty zakonnej zajmował się gośćmi, sprzątał pomieszczenia rekreacyjne, pomagał w refektarzu i kuchni. Mimo postępującej choroby udzielał się w miejscowym duszpasterstwie niemieckojęzycznym. Służył swoją modlitwą i dobrym słowem każdemu, kto tego potrzebował. Lubili go Austriacy i Polacy.

O. Kryspin Zygmunt Kacprzak OFM

3 stycznia 2017 r.  w godzinach południowych zmarł w Sandl w Austrii o. Kryspin Zygmunt Kacprzak, kapłan Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów, wikariusz parafialny, katecheta, wykładowca katechetyki, sekretarz Sekcji Wykładowców Katechetyki, duszpasterz wiernych języka niemieckiego w katedrze wiedeńskiej, w Archidiecezji Wiedeńskiej i w Diecezji Linz.

Urodził się 10 VII 1937 r. w Jedlcu w woj. wielkopolskim jako syn Stanisława i Anieli, zd. Darowna. W latach 1945-1950 uczęszczał do szkoły Podstawowej w Gołuchowie. Lata 1950-1952 spędził w internacie i prywatnej szkole średniej prowadzonej przez franciszkanów w Jarocinie. Na skutek tego, że szkołę w Jarocinie władze państwowe zamknęły, we wrześniu 1952 r. wstąpił do nowicjatu Prowincji pw. Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów w Osiecznej, k. Leszna. Przyjął wtedy imię zakonne Kryspin. Po nowicjacie kontynuował przerwaną naukę w prywatnej szkole średniej prowadzonej przez zakon w Osiecznej i Rybniku, gdzie w 1955 r. otrzymał świadectwo dojrzałości. Maturę państwową zdał w I Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Katowicach w 1960 r. Dwa lata seminaryjnych studiów z zakresu filozofii odbył w latach 1955-1957 w zakonnym Seminarium Duchownym w Opolu. Studia seminaryjne z zakresu teologii odbył Katowicach-Panew­nikach w latach 1957-1962. Dnia 29 grudnia 1958 r. złożył profesję uroczystą. Święcenia prezbiteratu przyjął 11 maja 1962 r. Po święceniach kapłańskich od 1962 do 1963 r. pracował w Kobylinie i w Rybniku, a od 1963 do 1970 r. był wikariuszem parafialnym i katechetą parafii przyklasztornej w Katowicach­Panewnikach. Studia specjalistyczne z zakresu katechetyki odbył w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie w latach 1970-1974. Po ich ukończeniu, w 1974 r. podjął wykłady z katechetyki i teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Katowicach-Panewnikach, a w 1975 r. z teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP (Bernardyni) w Kalwarii Zebrzydowskiej. Jednocześnie do 1980 roku pełnił obowiązki wikariusza parafii przyklasztornej w Katowicach-Panewnikach. Od 1984 do 1989 r. pełnił urząd wikarego klasztoru w Opolu. W tym czasie okresowo pomagał w duszpasterstwie szpitalnym we Wiedniu. W 1991 r. wstąpił do nowo utworzonej Prowincji Św. Franciszka z Asyżu. Od tego roku był jednym z kapelanów wiedeńskiego szpitala elżbietanek. W 1992 r. przejął obowiązki duszpasterskie w katedrze św. Stefana w Wiedniu. Służył także Archidiecezji podejmując, na prośbę Kurii Archidiecezjalnej, zastępstwa duszpasterskie w parafiach, gdzie brakowało księży. Doceniając zaangażowanie franciszkanina w pracę duszpasterską, arcybiskup Wiednia – kard. Christoph Schönborn nadał mu godność radcy duchownego. Kiedy ówczesny prowincjał przedstawił kardynałowi projekt przeniesienia o. Kryspina z parafii Wildendürnbach do Vorarlbergu i przejęcia przez niego klasztoru w Dornbirn, arcybiskup Wiednia stwierdził, że jako dominikanin, rozumie i szanuje decyzje przełożonych zakonnych. Zauważył jednak, że „odwołanie o. Kryspina jest wielką stratą dla Archidiecezji, bo jest dla niej skarbem. O. Kryspin jest dyspozycyjnym jak straż pożarna, do podjęcia każdej pracy duszpasterskiej w Archidiecezji. Gdyby z jakichś powodów odwołanie o. Kryspina nie doszło do skutku, wtedy przyjmę go z pocałowaniem ręki z powrotem do Archidiecezji”. W listopadzie 2004 r. o. Kryspin zaczął pełnić obowiązki przełożonego w przejętym wtedy przez prowincję domu zakonnym w Dornbirn. Choroba nowotworowa przyczyniła się jednak do rezygnacji z funkcji przełożonego domu. Odpowiadając na prośbę biskupa diecezjalnego w Linz (OÖ) – ks. Ludwiga Schwarza, o. Kryspin podjął spokojniejszą pracę duszpasterską w jego diecezji. Najpierw od stycznia do sierpnia 2006 w parafii Weyer, a następnie od 2006 r. na stanowisku kooperatora parafii Sandl (OÖ). Księża i mieszkańcy parafii cenili o. Kryspina jako gorliwego duszpasterza, który wykonywał swoją posługę kapłańską z dużym zaangażowaniem i przy tym ze zdrowym poczuciem humoru. Byli wdzięczni za otwartość i gotowość niesienia pomocy w innych parafiach dekanatu oraz w szpitalu we Freistadt. W uznaniu zasług w duszpasterskiej pracy(,) został powołany do gremium Konsystorza Biskupiego. Jednocześnie kontynuował zajęcia dydaktyczne w WSD we Wronkach. Przez wiele lat był sekretarzem Sekcji Wykładowców Katechetyki w Polsce. Brał czynny udział w spotkaniach Pastoralistów Europejskich organizowanych w rożnych krajach Europy. Przewodniczył trzem sesjom naukowym w Wejherowie. Napisał szereg artykułów o tematyce katechetyczno-pastoralnej. Do śmierci pracował w parafii Sandl należącej do Diecezji Linz. Był wykładowcą Wyższego Seminarium Duchownego we Wronkach afiliowanego do Wydziału Teologicznego UAM.

O. Eleuteriusz Stanisław Klimczak OFM

O. Eleuteriusz urodził się 9.10.1936 r. w Pobiedziskach. Pierwszą konsekrację w Zakonie Braci Mniejszych – Franciszkanów złożył 23.09.1953 r. Święcenia prezbiteratu przyjął 6.09.1962 r. w Katowicach-Panewnikach. Po święceniach kapłańskich posługiwał jako duszpasterz w Poznaniu, Pakości i Chorzowie-Klimzowcu. W 1971 r. wyjechał na misje do Demokratycznej Republiki Konga w Afryce. W tym kraju ochrzcił kilkanaście tysięcy Kongijczyków, udzielił znacznie ponad 1.000 ślubów, wyspowiadał dziesiątki tysięcy wiernych, wybudował 2 kościoły, ponad 20 mniejszych kościołów i kaplic, szkołę średnią, 2 przychodnie lekarskie. Pracował jako wikariusz parafialny i proboszcz. Oprócz pracy misyjnej był wiele lat dyrektorem Diecezjalnego Centrum Katechetycznego w Kabondo-Diana. Był przewodniczącym Diecezjalnej Komisji Liturgicznej. Wzbogacił Muzeum Prowincji, w dziale misyjno-etnograficznym, o ponad 300 eksponatów. Ordynariusz diecezji Kamina, bp Kalala Kaseba Jean-Anatolle, tak scharakteryzował o. Eleuteriusza: „…gorliwy w pracy apostolskiej, kocha dzieci, młodzież oraz ubogich i dlatego jest nazywany Wa balanda, tzn. kochający biednych”. Do 1991 roku należał do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów w Polsce. Dnia19 marca 1991 roku przeszedł do utworzonej wtedy nowej prowincji pw. Św. Franciszka z Asyżu. W 2012 r. znalazł się wśród wyróżnionych Wybitnych Wielkopolan. Otrzymał odznaczenie –statuetkę „Honorowego Hipolita” oraz godność „Lidera Pracy Organicznej”. Decyzja o odznaczeniu była wyrazem najwyższego uznania za działalność duszpasterską, misyjną, charytatywną oraz społeczno-kulturalną na rzecz krzewienia idei pracy organicznej. Z tych samych względów ojciec Eleuteriusz został Honorowym Obywatelem rodzinnego miasta – Pobiedzisk. W lutym 2016 r. został przewieziony z Lubumbashi (Kongo) do Poznania, na oddział Medycyny Tropikalnej. Długo walczył z chorobą, która zmogła go 4 maja. Trzy dni później, 7 maja spoczął na cmentarzu przyklasztornym w Woźnikach, k. Grodziska Wlkp. Krótko po pogrzebie przybył do jego grobu o. abp José Rodríguez Carballo OFM – Sekretarz Kongregacji ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego. Po zapaleniu zniczy dostojny gość z Watykanu długo modlił się przy świeżej mogile misjonarza.

O. Eneasz Janusz Kowalczyk OFM

Urodził się 10.01.1946 r. w Rurach Jezuickich (woj. lubelskie), w parafii pw. Niepokalanego Poczęcia NMP (archidiec. lubelska). W swej rodzinnej parafii pw. św. Pawła został ochrzczony dnia 3.02.1946 r. jako Janusz Marian Kowalczyk. Jego rodzicami byli Józef i Zofia, zd. Podlaska. Był absolwentem Technikum Budowlanego w Lublinie, które ukończył w 1974 r. Życie zakonne rozpoczął nowicjatem w Osiecznej 27.08.1983. Przyjął wtedy habit z rąk o. definitora prowincjalnego Hipolita J. Lipińskiego i przybrał imię zakonne Eneasz. Dnia 26.08.1984 r. złożył pierwsze śluby czasowe na ręce o. wikariusza prowincjalnego Hipolita J. Lipińskiego. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Katowicach-Panewnikach w latach 1984-1990. Jako kleryk brał udział w długofalowym kursie duszpasterstwa trzeźwości w Zakroczmiu. Profesję wieczystą złożył w Katowicach-Panewnikach 7.05.1989 r., na ręce o. prowincjała Joachima A. Mazurka. Tam też, w bazylice pw. św. Ludwika przyjął święcenia prezbiteratu (23.05.1990 r.) przez posługę ks. Damiana Zimonia, biskupa diecezjalnego. Po święceniach – przez jeden rok – przebywał we Wronkach (1991-1992). Dnia 19.03.1991 przeszedł do nowo powstałej Prowincji św. Franciszka z Asyżu. W nowej prowincji był: katechetą, asystentem duchowym FZŚ i do dyspozycji przełożonych w Miłakowie (1991-1997), katechetą w Olsztynie (1997-2000), wikarym domu, wikariuszem parafialnym i do dyspozycji przełożonych w Barczewie (2000 – 2009). Przez jeden rok przebywał w Wejherowie – do dyspozycji przełożonych (2009-2010),  w Brodnicy do dyspozycji przełożonych w latach 2010-2013. W 2002 r. bardzo poważnie zachorował. Ze względu na stale pogarszający się stan zdrowia, w 2013 r. został skierowany do infirmerii klasztoru w Osiecznej.

Siostra Śmierć zabrała go do Pana w Lublinie, podczas odwiedzin rodziny, pięć dni przed srebrnym jubileuszem kapłaństwa. Zmarł 21 maja 2015 r., w wieku 69 lat, w 31. roku życia zakonnego i 25. roku kapłaństwa.  Spoczywa na cmentarzu w Barczewie.

O. Klaudiusz Ryszard Warmuz OFM

Urodził się 17.03.1956 roku w Nowym Tomyślu (woj. wielkopolskie), w parafii pw. NMP Nieustającej Pomocy (archidiecezja poznańska). W swej rodzinnej parafii został ochrzczony dnia 8.04.1956 roku jako Ryszard Bolesław. Jego rodzicami byli Stefan i Joanna zd. Bąk. Miał rodzeństwo: brata i siostrę. W 1977 roku ukończył Technikum Kolejowe w Poznaniu uwieńczone egzaminem dojrzałości w Zielonej Górze. Zaczął pracować na stanowisku technika-automatyka w Opalenicy. W październiku tegoż roku został powołany do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Po jej ukończeniu powrócił do pracy w macierzystym zakładzie na stanowisko zastępcy zawiadowcy odcinka Zabezpieczenia Ruchu Kolejowego. Rodzice pochodzili z Choczni k. Kalwarii Zebrzydowskiej. Babcia często zabierała go na nabożeństwa kalwaryjskie. Tam zrodziło się jego powołanie. W 1983 roku poprosił o przyjęcie do Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP Zakonu Braci Mniejszych z siedzibą władz prowincjalnych w Krakowie. Życie zakonne rozpoczął nowicjatem w Leżajsku 1.09.1983. Przyjął wtedy habit z rąk magistra nowicjatu o. Mirosława Więcława i przybrał imię zakonne Klaudiusz. Dnia 2.09.1984 roku złożył pierwsze śluby czasowe na ręce magistra nowicjatu o. Mirosława Więcława. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Krakowie i Kalwarii Zebrzydowskiej w latach 1984-1990. Profesję wieczystą złożył 4.10.1988 roku w bazylice Matki Bożej Anielskiej w Kalwarii Zebrzydowskiej, na ręce o. prowincjała Andrzeja Pabina. Tam też przyjął 9.06.1990 roku święcenia prezbiteratu przez posługę ks. Jana Szkodonia, biskupa pomocniczego Archidiecezji Krakowskiej. Dnia 19.03.1991 roku przeszedł do nowo powstałej Prowincji św. Franciszka z Asyżu z siedzibą prowincjałatu w Poznaniu. Po święceniach pracował duszpastersko jako wikariusz parafialny i katecheta: w Miłakowie (1990-1994), Wejherowie (1994-1996), Helu (1996-1997), ponownie w Miłakowie (1997-2000), Jarocinie (2000-2002), Osiecznej (2002-2003), Brodnicy (2003-2009). Był też wikarym domu, zaopatrzeniowcem i ekonomem. W 2009 r. został wybrany przełożonym domu zakonnego w Kadynach, w diecezji elbląskiej. W tym klasztorze zmarł 20.01.2014 roku, w 58. roku życia, w 30. roku życia zakonnego i w 24. roku kapłaństwa. Pogrzeb o. Klaudiusza odbył się 27.01.2014 roku w Woźnikach. Zmarły spoczął na cmentarzu przyklasztornym.

O. Kajetan Waldemar Dzienisz OFM

O. Kajetan Waldemar Dzienisz, syn Brunona i Małgorzaty zd. Pawelczyk, urodził się 28.11.1962 roku w Wejherowie (woj. pomorskie), w parafii pw. Trójcy Świętej (archidiec. gdańska). Miał troje rodzeństwa: Lucyna, Bogdan i Barbara (zmartwychwstanka). W swej rodzinnej parafii przyjął sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego: 9.12.1962 został ochrzczony, w 1972 roku przystąpił do Pierwszej Komunii św., a w 1975 roku przyjął sakrament bierzmowania. Do Prowincji pw. Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów wstąpił w Osiecznej dnia 29.08.1981 roku i rozpoczął nowicjat. Przyjął strój zakonny z rąk o. prowincjała Damiana H. Szojdy, przybierając imię Kajetan. Po roku złożył pierwsze przyrzeczenia zachowania rad ewangelicznych na ręce o. prowincjała Damiana H. Szojdy. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Katowicach-Panewnikach w latach 1982-1988. Wieczystą profesję złożył dnia 7.02.1987 roku na ręce ówczesnego prowincjała, o. Joachima A. Mazurka. Święcenia kapłańskie przyjął w Katowicach-Panewnikach dnia 21.05.1988 roku przez posługę ks. bpa Gerarda Bernackiego. W czasie studiów seminaryjnych, w okresie od 1 do 31.08.1984 roku, odbył praktykę z zakresu pomocy pielęgniarskiej na oddziale Neurochirurgii Centralnego Szpitala Klinicznego w Katowicach-Ligocie. Po studiach seminaryjnych w 1988 roku wyjechał do Austrii celem nauki języka niemieckiego. Przez pewien czas pracował duszpastersko w St. Pölten (Austria) w klasztorze należącym do prowincji Wiedeńskiej. Następnie podjął obowiązki przewodnika w Asyżu i zamieszkał w Porcjunkuli, u Matki Bożej Anielskiej. Przebywając w Asyżu otrzymał zgodę na podjęcie studiów.  Na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie zaliczył wykłady potrzebne do licencjatu i doktoratu. W czerwcu 1995 roku Definitorium odwołało go do Polski i skierowało do klasztoru w Poznaniu w charakterze rekolekcjonisty i stacjonariusza. Przez rok był także katechetą w Szkole Mistrzostwa Sportowego. W marcu 1991 roku wstąpił do nowo powstałej prowincji pw. św. Franciszka z Asyżu w Polsce. Dnia 6 lipca 2000 r., został przeniesiony do Chianciano Terme (Włochy) jako wikary klasztoru przejętego od Prowincji Toskańskiej. Dnia 13.05.2006 roku został mianowany przez bpa Rodolfo Cetoloni OFM wikariuszem biskupim do spraw życia konsekrowanego. Decyzją Kongresu kapitulnego z dnia 18.05.2009 roku został gwardianem i kustoszem sanktuarium św. Antoniego w Chianciano Terme. Jednocześnie podjął obowiązki asystenta duchowego miejscowej wspólnoty Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. Aż do śmierci przebywał we wspólnocie zakonnej w Chianciano Terme (Włochy). Zmarł nagle w klasztorze na rozległy zawał serca, dnia 25.10.2014 roku, w 52. roku życia, w 33. roku życia zakonnego i w 27. roku kapłaństwa. Został pochowany na cmentarzu w Wejherowie dnia 31.10.2014 roku.

Zmarłego o. Kajetana W. Dzienisza polecamy Bożemu Miłosierdziu. Modlitwa: Miłosierny Boże, spraw, aby Twój sługa, ojciec Kajetan, którego w ziemskim życiu zaszczyciłeś świętym posłannictwem, radował się wiecznie w niebieskiej chwale. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

O. Paweł Kazimierz Hebel OFM

Urodził się 9.10.1956 roku w Wejherowie, woj. pomorskie, parafia pw. Świętej Trójcy, w diecezji gdańskiej (dawniej chełmińskiej). W swej rodzinnej parafii został ochrzczony dnia 4.11.1956 roku. Jego rodzicami byli Zygmunt i Gertruda zd. Rzeppa. Miał trójkę rodzeństwa: brata bliźniaka  – Andrzeja oraz dwie siostry – Gabrielę i Krystynę.  Od najmłodszych lat był związany z klasztorem franciszkanów w Wejherowie. W 1975 roku ukończył Niższe Seminarium Franciszkanów w Niepokalanowie i wstąpił do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych. Życie zakonne i rozpoczął nowicjatem w Kobylinie 7.09.1975. Przyjął strój zakonny z rąk o. prowincjała Damiana Szojdy i przybrał imię Paweł. Dnia 5.09.1976 roku złożył Przeczenia Zachowania Rad Ewangelicznych na ręce o. prowincjała Damiana Szojdy. Studia filozoficzno-teologiczne odbył w Katowicach-Panewnikach w okresie od 1.10.1976 do 7.04.1982 roku. Profesję uroczystą (wieczystą) złożył 30.12.1979 w kościele klasztornym w Wejherowie na ręce o. prowincjała Damiana Szojdy. Święcenia kapłańskie przyjął w bazylice franciszkanów w Katowicach-Panewnikach 7.04.1982 roku przez posługę ks. bpa Herberta Bednorza, ordynariusza katowickiego. Po święceniach, w dniu 31.08.1982 roku objął stanowisko wikariusza parafii przyklasztornej w Rybniku. W 1984 roku został skierowany przez o. prowincjała Joachima Mazurka na kurs języka do Goethe-Institut we Frankfurcie nad Menem. Po jego ukończeniu, w roku 1985 wyjechał do pracy duszpasterskiej wśród katolików austriackich w klasztorze w Sankt Poelten. W marcu 1991 roku przeszedł do Prowincji św. Franciszka z Asyżu. Podczas pobytu w klasztorze Maria Enzersdorf, w roku 1995, o. prowincjał Hipolit Lipiński skierował go do pracy duszpasterskiej w prowincji św. Antoniego w Monachium, w Niemczech. Po pobycie w klasztorach w Nürnberg i Vierzehnheiligen, o. prowincjał Adam Sikora skierował go dnia 1.09.1997 roku do pracy wśród katolików niemieckich w diecezji Bamberg. Przez 17 lat, aż do swej śmierci, był proboszczem parafii Świętych Henryka i Kunegundy oraz Wniebowzięcia NMP w Burgkunstadt i Kirchlein. Zmarł 10.01.2014 roku na plebanii, w której mieszkał, w 58. roku życia, w 38. roku konsekracji zakonnej i w 32. roku kapłaństwa. Dnia 15 stycznia 2014 roku w kościele parafialnym w Burgkunstadt zostało odprawione „Requiem” z udziałem duchowieństwa, miejscowych wiernych oraz przedstawicieli prowincji. Pogrzeb o. Pawła odbył się 23.01.2014 roku w Wejherowie. Zmarły spoczywa na miejscowym cmentarzu.

Br. Czesław Wincenty Grześkiewicz OFM

Dnia 1 października 2012 r. zmarł w klasztorze w Osiecznej br. Czesław Wincenty Grześkiewicz. Jego pogrzeb odbył się w środę 3 października. Zmarły został pochowany na cmentarzu przyklasztornym.

Br. Czesław urodził się 12 lipca 1926 r. w miejscowości Tłukawy, w pow. obornickim, jako syn Stanisława Grześkiewicza oraz Marianny z domu Wylęgała. Rodzice byli właścicielami gospodarstwa rolnego. Br. Czesław został ochrzczony 1 sierpnia 1926 r. w kościele parafialnym pw. św. Mikołaja w Ryczywole, otrzymując imiona Wincenty i Leonard. W tym też kościele przystąpił do I Komunii św. i przyjął sakrament bierzmowania. W chwili wybuchu II wojny światowej miał ukończoną piątą klasę szkoły podstawowej. W czasie okupacji był zmuszony pracować fizycznie na polach okolicznych gospodarzy niemieckich. Po wyzwoleniu uzupełnił wykształcenie w zakresie szkoły podstawowej, otrzymując świadectwo jej ukończenia z wynikiem bardzo dobrym. Jednocześnie uczył się zawodu krawieckiego. Dnia 15 września 1947 r. został wcielony na dwa lata do wojska. Służbę wojskową odbywał w Białymstoku. Po przeniesieniu do rezerwy 1 września 1949 r. kontynuował naukę zawodu, uwieńczoną dyplomem czeladniczym. W 1956 r. w wieku 29 lat, br. Czesław złożył prośbę o przyjęcie do Franciszkanów Prowincji Wniebowzięcia NMP w Katowicach-Panewnikach (wtedy: Stalinogród). W związku ze wstąpieniem do zakonu, proboszcz parafii pw. św. Mikołaja w Ryczywole zaświadczył na piśmie, że petent cieszy się w parafii dobrą opinią. Został przyjęty do zakonu, przywdziewając w Katowicach-Panewnikach habit tercjarski dnia 22 grudnia 1956 r. Nowicjat I Zakonu rozpoczął dnia 16 października 1958 r. Profesję czasową złożył 17 października 1959 r., a profesje uroczystą 17 października 1962 r. Życie klasztorne br. Czesława, począwszy od nowicjatu aż  do 1965 roku, było związane z Osieczną, gdzie był kucharzem, furtianem i krawcem. Dnia 8 maja 1965 r. został przeniesiony do Miejskiej Górki. Tam przebywał do 30 lipca 1974 r., będąc kucharzem, furtianem i zakrystianem. Od 1 sierpnia do chwili śmierci przebywał w klasztorze w Osiecznej jako furtian, zaopatrzeniowiec i krawiec. W 1980 r. miał być przeniesiony początkowo do klasztoru w Jarocinie, a potem do Opola. Uprosił jednak ministra prowincjalnego i pozostał w klasztorze nowicjackim. W 1991 r. wstąpił do Prowincji pw. św. Franciszka z Asyżu, pozostając nadal w Osiecznej. Tu zakończył swoje skromne i pracowite życie. Br. Czesław przeżył 86 lat, w zakonie 56.

O. Samuel Franciszek Moniak OFM

O. Samuel urodził się 3.10.1956 r. w Gryfinie, w woj. zachodnio-pomorskim, w archid. szczecińsko-kamieńskiej. Był synem Józefa i Heleny zd. Dąbrowa. Na chrzcie św. otrzymał imię Franciszek. Był piątym, z siedmiorga dzieci swoich rodziców: Elżbieta (1949), Wiesław (1950), Janina (1951), Kazimierz (1955), Franciszek (1956), Julian (1959) i Urszula (1962).Po ukończeniu szkoły podstawowej uczył się w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Szczecinie, a potem w Technikum Elektrycznym w Radomiu. W wieku 10 lat uległ wypadkowi. Wpadł sankami pod koła samochodu. Rekonwalescencja trwała dwa lata. Wtedy zrodziło się powołanie – pojawiła się chęć poświęcenia się służbie Bogu. Po ukończeniu technikum, w 1978 r. wstąpił do Prowincji pw. Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów z siedzibą w Katowicach-Panewnikach. Chciał być bratem zakonnym „przygotowanym do pracy katechetycznej”. W rozmowie kwalifikacyjnej zapropo-nowano mu naukę w Wyższym Seminarium Duchownym. Przemyślał propozycję i po ukończeniu nowicjatu, rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w Katowicach-Panewnikach. W opinii, którą otrzymał przed wstąpieniem do zakonu, proboszcz gryficki napisał: „Zawsze brał udział w życiu Kościoła, przystępował do sakramentów, zawsze był obecny na Mszy św.”. Dnia 18.04.1984 r. przyjął w Bazylice Panewnickiej, z rąk ks. bpa dra Herberta Bednorza, święcenia diakonatu, a 3.04.1985 r. – święcenia prezbiteratu. Po święceniach przebywał w klasztorze w Kolanie na Kaszubach (1985-1988). Potem był m.in. spowiednikiem w Opolu (1988-1990) i spowiednikiem w Osiecznej (1990-1991). Dnia 19.03.1991 r. wstąpił do utworzonej wtedy Prowincji pw. św. Franciszka z Asyżu z siedzibą władz zakonnych w Poznaniu. W nowo utworzonej prowincji był wikarym domu w Gdańsku Nowym-Porcie (1991-1993), wikarym domu i ekonomem w Brodnicy (1993-1998), kapelanem Domu Pomocy Społecznej i Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej w Czarnem (1998-2002), wikarym domu i ekonomem w Kolanie (2002-2004), spowiednikiem w Poznaniu (2004-2009). Od 2009 r. do śmierci pełnił obowiązki kapelana domu zakonnego Braci Serca Jezusowego w Puszczykowie. O. Samuel Franciszek Moniak zmarł w Poznaniu, po długiej i ciężkiej chorobie, w sobotę 5 listopada 2011 r. Odszedł do Pana mając 55. lat życia, w 34. roku powołania zakonnego i 27. roku prezbiteratu.

O. Czesław Władysław Liniewicz OFM

O. Czesław urodził się 10.05.1948 r. w Szczecinku, woj. zachodnio-pomorskie., na terenie diecezji koszalińsko-kołobrzeskiej. Był synem Józefa i Zofii zd. Szulc. W 1955 r. rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej w Turowie Pomorskim. Od 1957 do 1962 r. był ministrantem przy kościele w Turowie. Po ukończeniu szkoły podstawowej, razem z rodzicami przeniósł się do Wronek. Tam rozpoczął naukę w Zasadniczej Szkole Zawodowej, pracując jednocześnie jako ślusarz w miejscowych Zakładach Ziemniaczanych. W 1969 r. ukończył Technikum Mechaniczne i podjął pracę na stanowisku konstruktora w Fabryce Maszyn i Urządzeń we Wronkach. W tym zakładzie pracował do 1971 r. Po zakończeniu pracy zawodowej wstąpił do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów i dnia 1.04.1971 r. rozpoczął w Osiecznej nowicjat, przyjmując imię zakonne Czesław. Po ukończeniu nowicjatu, dnia 17.03.1972 r. złożył, na ręce o. Benignego Zbig. Piechoty, przyrzeczenia zachowania rad ewangelicznych, a 2.08.1975 r. profesję uroczystą na ręce ministra prowincjalnego, o. Damiana Szojdy. Święcenia prezbiteratu otrzymał 6.04.1977 r. w Katowicach-Panewnikach z rąk ks. bpa Herberta Bednorza. W latach 1977-1980 pracował w Osiecznej. Równocześnie studiował w Prymasowskim Studium Życia Wewnętrznego przy PWT w Warszawie. W latach 1989-1993 był wikarym domu osieckiego, a w latach 1983-1986 wicerektorem WSD w Katowicach Panewnikach, duszpasterzem akademickim i duszpasterzem sióstr zakonnych w Cieszynie i Pielgrzymowicach. Jednocześnie studiował na KUL-u poradnictwo psychologiczne i psychoterapię. W 1986 r. został gwardianem i kustoszem sanktuarium Matki Bożej w Osiecznej. Funkcje te pełnił do 1991 r. Dnia 19.03.1991 r. wstąpił do Prowincji św. Franciszka z Asyżu. W latach 1991-1997 był magistrem nowicjatu i kustoszem sanktuarium. Od 1997 r. był sekretarzem formacji i studiów oraz moderatorem formacji ciągłej. We wrześniu 2000 r. objął stanowisko gwardiana klasztoru w Poznaniu. W październiku tego roku, dekretem Kongregacji Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego został mianowany asystentem zakonnym Klarysek od Wiecznej Adoracji w Polsce. W grudniu 2001 r. został członkiem Archidiecezjalnej Komisji Ekumenicznej i wszedł do Poznańskiej Grupy Ekumenicznej. W 2003 r. został wikarym domu w Woźnikach. W 2004 r. podjął pracę w Synodalnej Komisji woj. Dialogu Ekumenicznego. Przeniesiony do Osiecznej podjął w 2006 r. obowiązki magistra nowicjatu i kustosza Sanktuarium Matki Bożej Bolesnej. W 2007 r. przedłużono jego członkostwo w Archidiecezjalnej Komisji do spraw Ekumenizmu. Został też delegatem tej komisji do kontaktów z Instytutami Życia Konsekrowanego i kustoszami sanktuariów. Kapituła Prowincjalna w 2009 r. powierzyła mu obowiązki ojca duchownego studentów-alumnów WSD we Wronkach, a minister prowincjalny uczynił go swoim delegatem do spraw ekumenizmu. Od 2010 r. był członkiem Prowincjalnej Komisji Prawno-Liturgicznej. Głosił rekolekcje, także dla współbraci w Prowincji Wniebowzięcia NMP, był duszpasterzem sióstr zakonnych w Poznaniu i Puszczykowie. Był także autorem „Modlitewnika maryjnego”, „Lekcjonarza maryjnego” i „Franciszkańskich obrzędów życia zakonnego w Polsce” oraz redaktorem „Modlitewnika franciszkańskiego”. Napisał kilka artykułów do czasopism regionu leszczyńskiego. Interesował się szczególnie biblistyką, liturgiką i ekumenizmem. O. Czesław Władysław Liniewicz zmarł nagle, w poniedziałek, dnia 3.10.2011 r. w klasztorze w Brodnicy, w trakcie głoszenia triduum przed uroczystością św. Franciszka. Odszedł do Pana w 63. roku życia, w 40. roku powołania i 34. roku prezbiteratu.

O. Andrzej Marian Gontarz OFM

Andrzej Marian Gontarz urodził się 11 czerwca 1944 r. w Białej Podlaskiej, woj. lubelskie z ojca Władysława i matki Anieli, zd. Walczuk. Chrzest św. otrzymał w kolegiacie w Janowie Podlaskim, diec. siedlecka. Z rodzicami mieszkał kolejno w kilku miejscowościach: Janów Podlaski, Cieplice Zdrój, Oława, Pilica, Stok Lacki i Siedlce. Szkołę powszechną ukończył w Stoku Lackim. Po niej uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Siedlcach. W roku 1964 zdał w nim egzamin maturalny. Od najmłodszych lat chciał służyć Bogu i bliźnim. Przez rok był alumnem Wyższego Seminarium Duchownego w Siedlcach. Potem wstąpił do salezjanów. Przeżycia związane ze śmiercią matki sprawiły, ze wystąpił ze zgromadzenia. Po pewnym czasie rozpoczął życie zakonne w Zgromadzeniu Najświętszych Serc w Sokołówce. Po nowicjacie złożył śluby czasowe i zaczął studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Franciszkanów w Kłodzku. W 1973 roku wstąpił do Prowincji św. Jadwigi Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów. Po nowicjacie złożył śluby czasowe, a w 1977 roku – śluby wieczyste. Po ukończeniu nowicjatu kontynuował studia z zakresu filozofii i teologii w Seminarium Duchownym Franciszkanów Kłodzku. Święcenia kapłańskie przyjął 24 września 1977 roku. Później przebywał jako stacjonariusz w następujących klasztorach Prowincji św. Jadwigi na Śląsku: Kłodzko (1977-1978), Prudnik (kilka miesięcy 1978), Kłodzko (1978-1982), Nysa (1982-I988), Racibórz (1988-1991). Po utworzeniu Prowincji św. Franciszka z Asyżu przeszedł do niej i pracował jako stacjonariusz w Woźnikach (1991-1992), Wejherowie (1992-1997), Jarocinie (1997-2004), Brodnicy (2004-2006), Olsztynie (2006-2009). Od 2009 r. do śmierci przebywał w klasztorze w Osiecznej. O. Andrzej Gontarz od dłuższego czasu chorował. Zmarł 24 maja 2011 roku. Pogrzeb odbył się 27 maja 2011 roku. Spoczywa na cmentarzu przyklasztornym w Osiecznej.

Br. Antoni Mierzejewski OFM

Br. Antoni Mierzejewski urodził się 4 czerwca 1938 r. w Kosewie (pow. Ostrów Mazowiecka, diecezja łomżyńska). Był synem Wincentego i Marianny, z domu Wojska. Na chrzcie otrzymał imię Franciszek. Antoni miał jednego brata – Jana. Do ósmego roku życia był pod opieką dziadków. Szczególny wpływ na jego wychowanie miała babcia, gorąca czcicielka św. Franciszka z Asyżu. Mając 11 lat Antoni zapisał się do Żywego Różańca, którego nigdy nie zaniedbał. W 1946 r. rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej. Ukończył ją w 1953 r. z dobrymi wynikami. Zaraz też zaczął zarabiać na utrzymanie domu rodzinnego. W 1959 r., w wieku 21 lat, zgłosił się do Kolegium Serafickiego w Kobylinie, które było przeznaczone dla spóźnionych powołań. Jednak po 3 miesiącach wrócił do domu, aby pomóc ojcu ciężko pracującemu na roli. W 1962 r. powtórnie rozpoczął naukę w Kobylinie, tym razem również bez powodzenia, gdyż władze komunistyczne zlikwidowały wtedy większość niższych seminariów duchownych. Próbował kontynuować naukę w niższym seminarium duchownym kapucynów w Nowym Mieście n. Pilicą, ale i to seminarium uległo likwidacji. W tej sytuacji, w 1964 r. postanowił wstąpić do franciszkanów Prowincji Wniebowzięcia NMP jako brat zakonny. Na długie lata związał swoje życie z Osieczną. Dnia 4 października 1966 r. został tam przyjęty do nowicjatu i przyjął imię zakonne Antoni. W następnym roku, 5 października, złożył pierwsze śluby zakonne, a 11 czerwca 1974 r. wieczystą profesję zakonną. Pozostał w Osiecznej, gdzie przez 19 lat pracował jako gospodarz, 9 lat przebywał w Kobylinie, również jako gospodarz i zaopatrzeniowiec, rok w Pakości. W marcu 1991 roku wstąpił do powstałej wtedy prowincji pw. św. Franciszka z Asyżu. Od 1992 r. do śmierci przebywał w Woźnikach. Kochał Matkę Bożą i lubił śpiewać „Godzinki” ku Jej czci. Br. Antoni Mierzejewski od dłuższego czasu chorował. Zmarł dnia 23 lipca 2010 r. w klasztorze w Woźnikach. Pogrzeb odbył się dnia 26 lipca 2010 r. Spoczywa na cmentarzu przy kościele klasztornym.

O. Przemysław Wojciech Konkel OFM 

Urodził się w rodzinie rybackiej. Był synem Huberta i Eugenii, zd. Kleinschmidt. Przyszedł na świat 10.06.1957 r. w Jastarni, na Półwyspie Helskim. Miał siostrę Ewę. W 1964 r. zaczął uczęszczać do szkoły podstawowej, którą ukończył w 1972 r. W latach 1972-1975 uczył się w Zasadniczej Szkole Elektrycznej w Wejherowie. Po jej ukończeniu uzupełniał wykształcenie w zakresie szkoły średniej w Rybniku, na Śląsku, uczęszczając do Liceum Ogólnokształcącego. Po maturze, w roku 1978 wstąpił do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów w Katowicach-Panewnikach w charakterze aspiranta do przyjęcia święceń kapłańskich. Dnia 2.09.1978 r. rozpoczął nowicjat w Osiecznej przyjmując imię zakonne Przemysław. W latach 1979-1985 studiował w Seminarium Franciszkańskim w Katowicach-Panewnikach. Profesję uroczystą złożył 27.12.1982 r. w kościele pw. Bożego Ciała i Krwi Przenajświętszej w Helu. Święcenia kapłańskie przyjął 3.04.1985 r. z rąk ks. bpa Herberta Bednorza w bazylice panewnickiej. Po święceniach był wikariuszem parafialnym w Bytomiu (1985-1986), Jarocinie (1986-1989), Pakości (1989-1990), Wejherowie (1990-1992). Dnia 19.03.1991 r. wstąpił do powstałej wtedy prowincji św. Franciszka. W latach 1991-1992 był wikarym klasztoru w Wejherowie, a w latach 1992-1997 we Wschowie. Od 1997 do 2000 r. był w Wejherowie rekolekcjonistą i misjonarzem. W latach 2000-2006 pełnił urząd gwardiana klasztoru i kustosza Sanktuarium Męki Pańskiej w Wejherowie. W czasie pobytu w Wejherowie o. Przemysław otrzymał prestiżowe wyróżnienie Fundacji Popierania Niezależnej Kultury Polskiej. Nagroda była motywowana działalnością charytatywną na rzecz miejscowej społeczności oraz działalnością związaną z funkcjonowaniem Kalwarii Wejherowskiej jako miejsca kultu. Od 2006 r. do chwili śmierci przebywał w Miłakowie w charakterze misjonarza-rekolekcjonisty. Odszedł po nagrodę do Pana 21.06.2010 r. w szpitalu w Ostródzie. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 23.06.2010 r.; najpierw w Miłakowie, a potem w Helu. Spoczywa na cmentarzu w Helu.

O. Klaudiusz Stanisław Grześczak OFM

Klaudiusz urodził się 22 kwietnia 1935 r. w Woli Książęcej, par. Twardów, pow. Jarocin, woj. wielkopolskie. Był synem Stanisława i Michaliny, zd. Łuczak. Miało czworo rodzeństwa. Na chrzcie otrzymał imię Stanisław. Pierwsze lata swego życia spędził pod opieką rodziców. Pod koniec II wojny światowej uczęszczał przez kilka miesięcy do szkoły niemieckiej. Po wojnie rozpoczął naukę w rodzinnej wiosce, w pięcioklasowej szkole podstawowej. Oprócz nauki pomagał rodzicom w prowadzeniu gospodarstwa. Szkolę podstawową ukończył w 1949 r. w Witaszycach. W tym samym roku podjął naukę w zakresie szkoły średniej w Kolegium Serafickim w Jarocinie. Kiedy ukończył X klasę, ówczesne władze państwowe rozwiązały niższe seminaria; także Kolegium Serafickie w Jarocinie. Stanisław wstąpił wtedy do nowicjatu Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów Prowincji Wniebowzięcia NMP w Kobylinie (9.09.1952). Przyjął imię zakonne Klaudiusz. Dnia 9 września 1953 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Wykształcenie średnie uzupełnił później, już jako zakonnik. Maturę zdał w 1954 r. w Rybniku. Studia filozoficzno-teologiczne odbywał w latach 1954-1960; początkowo w Opolu, a potem w Katowicach-Panewnikach. Śluby uroczyste złożył 15 grudnia 1956 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 11 maja 1959 r. z rąk ks. bpa Herberta Bednorza. Przez rok zapoznawał się w Katowicach-Panewnikach z różnymi formami duszpasterstwa franciszkańskiego. Po ukończeniu studiów podjął pracę duszpasterską w Jarocinie: najpierw jako katecheta i wikary parafii (1961-1963), następnie prefekt (1963-1969). Przez rok był wikariuszem parafii Chrystusa Króla w Jarocinie (1969-1970). Potem został przeniesiony do Pakości na Kujawach, w charakterze wikariusza parafii św. Bonawentury (1970-1971). Był też proboszczem tej parafii i przełożonym domu zakonnego (1971-1977). W 1977 r. wrócił do Jarocina jako rekolekcjonista. W latach 1983–1994 przebywał w Wejherowie w charakterze spowiednika. Dnia 19 marca 1991 r. wstąpił do erygowanej wtedy Prowincji św. Franciszka z Asyżu. Od 1994 r. był skierowany do dyspozycji przełożonych we Wschowie, gdzie był też ojcem duchownym braci postulantów. Od 2003 r. aż do śmierci przebywał w Jarocinie jako misjonarz do dyspozycji przełożonych. O. Klaudiusz Stanisław Grześczak zmarł po długiej i ciężkiej chorobie w dniu 17 maja 2010 r. Miał 75 lat i 51 lat kapłaństwa. Pogrzeb odbył się w Jarocinie 21 maja 2010 r. Spoczywa w kwaterze zakonnej na miejscowym cmentarzu.

Br. Atanazy Stefan Pruski OFM 

Urodził się 15 września 1938 r. w Czarnowie, pow. Chojnice, woj. pomorskie. Na chrzcie otrzymał imię Stefan. Miał dwie siostry i brata. Po ukończeniu szkoły zawodowej w 1954 r. poprosił o przyjęcie do Zakonu św. Franciszka w charakterze brata zakonnego. 31 marca 1955 r. w klasztorze w Katowicach. Panewnikach otrzymał habit III Zakonu św. Franciszka, a 5 kwietnia 1956 r. złożył profesję w III Zakonie. 15 października 1957 r. w Osiecznej rozpoczął nowicjat w I Zakonie franciszkańskim. Przyjął wówczas imię zakonne Atanazy. Po roku, 16 października 1958, złożył w Osiecznej pierwsze śluby zakonne. 16 października 1961 r. w Wieluniu złożył śluby uroczyste. Od 19 marca 1991 r. był członkiem Prowincji pw. św. Franciszka z Asyżu. Przebywał w następujących klasztorach: Panewnikach (1954 – 1956), Osiecznej (1956 – 1957), Wschowie (1957 – 1958), Wieluniu (1958 – 1974), Poznaniu (1974 – 1975), Wieluniu (1975 – 1977) i Wschowie (1977 – 2009). Pełnił funkcje furtiana, zakrystiana, organisty i ogrodnika. W latach 1984 – 1986 był definitorem Prowincji. Odszedł po nagrodę do Pana w niedzielę, 13 września 2009 r., o godz. 18.30 w Szpitalu Klinicznym Przemienienia Pańskiego Akademii Medycznej w Poznaniu. Spoczywa na cmentarzu przyklasztornym w Osiecznej.

O. Hugolin Franciszek Pieprzyk OFM

Był synem Pawła i Bronisławy zd. Kapała. Urodził się 5.08.1914 r. w Karolinkach (pow. Rawicz, woj. wielkopolskie), w parafii pw. św. Mikołaja Bpa w Miejskiej Górce, w archidiecezji poznańskiej. Po maturze, dnia 17.08.1933 r., wstąpił do nowicjatu Franciszkanów. Profesję czasową złożył 23.08.1934, a śluby uroczyste 25.09.1937 r. Święcenia kapłańskie przyjął 21.12.1946 r.

Druga wojna światowa zastała kleryka Hugolina Pieprzyka, subdiakona i alumna WSD Franciszkanów we Wronkach na wakacjach, które spędzał na Goruszkach. Klasztor w Miejskiej Górce, czyli na Goruszkach, został 15 lutego 1940 r. zamieniony przez okupanta hitlerowskiego na obóz przejściowy dla duchowieństwa katolickiego. Pierwszymi internowanymi byli franciszkanie, którzy przebywali wówczas w klasztorze, a wśród nich znalazł się też br. Hugolin. Był to pierwszy etap wojennej gehenny kleryka Hugolina. Odmówił wtedy podpisania oświadczenia, że wyrzeka się wiary w Chrystusa i rezygnuje z pobytu w zakonie. Drugim etapem był klasztor benedyktynów w Lubiniu k/Kościana. Przebywał w nim od 26 kwietnia do 6 października 1941 r. Ostatnim, zarazem najtragiczniejszym i najdłuższym etapem był pobyt w obozie koncentracyjnym w Dachau (1941–1945). Po wyzwoleniu obozu udał się do Włoch i tam w Rzymie, w Antonianum kontynuował rozpoczęte we Wronkach studia teologiczne. Dnia 21 grudnia 1946 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Po powrocie do prowincji pełnił różne odpowiedzialne funkcje. Był prefektem w Niższym Seminarium Duchownym w Jarocinie (1947-1952) i w Kobylinie (1957-1959), magistrem kleryków w WSD w Panewnikach (1952-1957), mistrzem nowicjatu w Osiecznej (1961-1962 i 1965-1968), osobistym sekretarzem prowincjała (1968–1971), wikarym domu we Wronkach (1971-1975) i w Pakości-Kalwarii (1975–1977), ojcem duchownym w WSD w Panewnikach (1977–1983), archiwistą prowincjalnym w Panewnikach (1983–1991). W 1991 r. przeszedł do powstałej wtedy prowincji pw. św. Franciszka. Osiadł w Osiecznej, gdzie był ojcem duchownym w nowicjacie (1991–1997). Jako emeryt przebywał od 1997 r. w klasztorze w Woźnikach. Od 2003 r. aż do śmierci mieszkał w klasztorze w Poznaniu. Był zarówno autorem szkicu biograficznego o o. Marcinie Szawernie jako kapelanie wojska polskiego i kilku biogramów w „Słowniku biograficznym katolickiego duchowieństwa śląskiego XIX i XX wieku”, jak również zamiłowanym filatelistą.

Odszedł po nagrodę do Pana w 94. roku życia, dnia 17.06.2009 r. w klasztorze poznańskim.

O. Fabian Jan Czoska OFM 

Był synem Bernarda i Amalii Kwidzyńskiej. Urodził się 9 grudnia 1937 r. w Szemudzie, pow. Wejherowo, woj. pomorskie. Na chrzcie otrzymał imię Jan. Miał dwie siostry: Gertrudę i Marię.

Po ukończeniu szkoły podstawowej wstąpił do Małego Seminarium Diecezji Chełmińskiej w Wejherowie. Po dziewiątej klasie poprosił o przyjęcie do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów. Życie zakonne rozpoczął 15 października 1955 r. nowicjatem w Osiecznej. Przyjął wtedy imię zakonne Fabian. Po roku, dn. 16 października 1956 złożył w Osiecznej pierwsze śluby zakonne. Następnie uzupełniał wykształcenie w zakresie szkoły średniej w Kolegium Serafickim w Rybniku. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia seminaryjne, najpierw filozoficzne w Opolu (1958 – 1961), a potem teologiczne w Katowicach – Panewnikach (1961-1965). Po pierwszym roku teologii, 15 września 1962 r. złożył śluby uroczyste. Święcenia prezbiteratu przyjął 14 września 1965 r. w Katowicach – Panewnikach z rąk ks. bpa Juliusza Bieńka.

Po święceniach pracował jako katecheta w Rybniku (1969–1973), wikariusz parafialny w Chorzowie Klimzowcu (1973–1974). Był wikarym klasztoru we Wschowie (1981–1986) i w Miejskiej Górce (1986–1991), przełożonym we Wronkach (1977–1980). Dnia 19 marca 1991 r. wstąpił do erygowanej wtedy Prowincji św. Franciszka z Asyżu. Od 1991 r. przebywał w Osiecznej jako misjonarz i rekolekcjonista. W 2004 r. został przeniesiony do klasztoru w Jarocinie w charakterze misjonarza. Dwa lata później, w 2006 r., przeniósł się do klasztoru w Gdańsku – Nowym Porcie, gdzie przebywał do końca swego życia. Jako misjonarz ludowy wygłosił dużo kazań i przeprowadził wiele rekolekcji i misji.

Odszedł po nagrodę do Pana w Nowy Rok rano (1 stycznia 2009 r.) w klasztorze w Gdańsku – Nowym Porcie. Pogrzeb odbył się w Wejherowie dnia 7 stycznia 2009 r. Spoczywa w kwaterze zakonnej na miejscowym cmentarzu.

o. Ireneusz Henryk Kitowski OFM

Był synem Jana i Anny, zd Ptach. Urodził się 1.05.1941 r. w Wejherowie, w par. Trójcy Przenajświętszej, woj. pomorskie. Na chrzcie otrzymał imię Henryk. Miał siostrę Lucynę.

Po ukończeniu szkoły podstawowej w Wejherowie, wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Franciszkanów w Kobylinie. Po ukończeniu IX kl. poprosił o przyjęcie do Prowincji pw. Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów. Życie zakonne rozpoczął 17.09.1960 r. nowicjatem w Osiecznej. Przyjął wtedy imię zakonne Ireneusz. Po roku spędzonym w tym klasztorze, dn. 01.10.1961 r. złożył tam swoje pierwsze śluby zakonne. Następnie kontynuował naukę w Niższym Seminarium w Kobylinie. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia seminaryjne, najpierw filozoficzne w Opolu (1963-1965), a potem teologiczne w Katowicach-Panewnikach (1965-1969). Po pierwszym roku teologii, 08.12.1966 r. złożył w Katowicach-Panewnikach śluby wieczyste. Święcenia prezbiteratu przyjął 18.06.1969 r. w Rybniku z rąk ks. bpa Herberta Bednorza.

Po święceniach pracował jako wikariusz parafialny najpierw w Rybniku (1970-1976), a potem w Chorzowie – Klimzowcu (1976-1981). W roku 1981, za zgodą przełożonych, podjął pracę duszpasterską w krajach języka niemieckiego. Był duszpasterzem w Sankt Poelten (1981-1985) i Maria Lanzendorf (1985-1987), duszpasterzem i wikarym domu zakonnego w Berchtesgaden (1987-1990), gwardianem i proboszczem w Sankt Poelten (1990-2002). Za zgodą definitorium Prowincji Wniebowzięcia NMP przeszedł do Prowincji św. Franciszka z Asyżu, do której został wpisany 14.05.1996 r. Dnia 17.11.2002 r. wrócił do Polski i został skierowany do klasztoru w Wejherowie. W tym domu przebywał w latach 2002-2006. Od roku 2006 aż do śmierci należał do wspólnoty klasztoru w Gdańsku – Nowym Porcie.

Odszedł po nagrodę do Pana, po długiej i ciężkiej chorobie, dn. 24.05.2008 r. w szpitalu w Gdańsku.

O. Pius Antoni Turbański OFM

Był synem Antoniego i Marianny, zd. Wach. Urodził się 2.01.1911 r. w Babkowicach, w parafii Pępowo (pow. Gostyń, woj. wielkopolskie). Miał ośmioro rodzeństwa. Życie zakonne rozpoczął 6.03.1955 nowicjatem w Prowincji Wniebowzięcia NMP. Pierwsze śluby zakonne złożył 7.03.1956, a śluby wieczyste 7.03.1959 r. Dnia 19.03.1991 r. przystąpił do powstałej wtedy Prowincji św. Franciszka z Asyżu.

Do Zakonu Braci Mniejszych wstąpił jako kapłan diecezji częstochowskiej, w której 26 czerwca 1938 r. przyjął świecenia kapłańskie. Był absolwentem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Po ukończeniu nowicjatu przebywał w Osiecznej, pracował jako misjonarz, rekolekcjonista i spowiednik w Jarocinie, Kobylinie, Miejskiej Górce, Poznaniu, Wejherowie i w Katowicach-Panewnikach, gdzie był sekretarzem prowincjała. Był przełożonym w Wieluniu i we Wschowie, kapelanem sióstr franciszkanek w Orliku oraz klarysek w Międzyrzeczu i Kaliszu.

Pius Turbański jest autorem artykułów opublikowanych na łamach „Przewodnika Katolickiego” o Kalwarii Wejherowskiej i o św. Piotrze z Alkantary. Przetłumaczył z języka francuskiego „Żywot św. Benedykta Afrykańczyka” i „Żywot św. Piotra z Alkantary”. Obydwie książki ukazały się drukiem. Z języka łacińskiego przetłumaczył „Naśladowanie Najświętszego Serca Pana Jezusa”, „Doktorów Kościoła wykład Modlitwy Pańskiej i Pozdrowienia Anielskiego”, „Życie kapłańskie”, „Historię Zakonu” autorstwa H. Holzapfla (3 tomy) oraz szereg kronik klasztornych m.in. z Bydgoszczy, Górki Klasztornej, Kazimierza Biskupiego, Kobylina, Miejskiej Górki, Osiecznej, Pakości, Poznania (bernardynów), Szamotuł, Wejherowa, Wielunia, Wschowy, Złoczewa i Pelplina (cystersów).

Lubił czytać pamiętniki i żywoty świętych oraz literaturę ascetyczną. Kochał porządek – w myśl zasady: „Kto ma rozsądek, kocha porządek”, a także systematyczność, ubóstwo, milczenie.

Odszedł po nagrodę do Pana 2 maja 2008 r. o godz. 14.50 w szpitalu w Jarocinie. Pogrzeb odbył się w Jarocinie 6 maja 2008 r. Spoczywa w kwaterze zakonnej na miejscowym cmentarzu.

O. Gaudenty Alfons Kustusz OFM

Odszedł po nagrodę wieczną do Pana 10 sierpnia 2006 r. w szpitalu w Poznaniu. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Wejherowie, w czwartek 17 sierpnia 2006 r. Spoczywa w kwaterze zakonnej na miejscowym cmentarzu parafialnym.

Był synem Pawła i Gertrudy, zd. Czoska. Urodził się 7.06.1934 r. w Wejherowie (woj. pomorskie). Do Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów wstąpił 8.09.1952 r. Życie zakonne rozpoczął nowicjatem w Prowincji Wniebowzięcia NMP. Pierwsze śluby zakonne złożył 9.09.1953 r., a śluby uroczyste 15.12.1956 r. Święcenia kapłańskie otrzymał 11.05.1959 r. Dnia 19.03.1991 r. wstąpił do powstałej wtedy Prowincji św. Franciszka z Asyżu. Zamieszkał w domu prowincjalnym w Poznaniu, gdzie przebywał do śmierci.

Po święceniach odbył studia specjalistyczne na KUL–u z zakresu teologii dogmatycznej. W 1987 r. obronił pracę doktorską z mariologii. Był wykładowcą dogmatyki i ekumenizmu w kilku uczelniach: WSD Franciszkanów w Katowicach – Panewnikach, którego był także rektorem w latach 1988–1991, Studium Teologii w Katowicach, Eksternistycznym Studium Teologii i Studium Pastoralnym w Katowicach (1988–1991), WSD Franciszkanów we Wronkach, WSD Karmelitów Bosych w Poznaniu, PWT w Poznaniu. Był członkiem Diecezjalnej Komisji Ekumenicznej w Katowicach (1987–1991), prowincjalnym referentem do spraw duszpasterstwa i nabożeństw franciszkańskich w sanktuariach prowincji (1980–1989), koordynatorem Komisji Sprawiedliwości, Pokoju i Integralności Stworzenia, duszpasterzem akademickim i absolwentów w Katowicach – Panewnikach (1966–1989), opiekunem Franciszkańskiego Ruchu Ekologicznego w Katowicach – Panewnikach (od maja 1980 r.) i w Poznaniu (od października 1991 r.). Był autorem dwóch książek – „Święte Góry Wejherowskie” i „Modlitewnik Wejherowski” oraz około 30 artykułów na różne tematy, przeważnie historyczne, które opublikował w „Studiach Pelplińskich”, „Studiach Franciszkańskich”, „Pomeranii” i innych. Poprzez pracę naukową i duszpasterską, a także w komisji, na której czele stał, w znacznym stopniu przyczynił się do koronacji Obrazu M. Bożej Wejherowskiej. Dnia 29.12.1993 r. ciężko zachorował, w związku z czym częściowo wycofał się z niektórych działalności. Mimo choroby był jednak nadal aktywnym. Opublikował kilka kolejnych artykułów, wydawał „Zeszyty ekologiczne”. Na początku 2006 roku wydano zbiór jego artykułów w publikacji książkowej „Genius loci”. Za znaczący wkład w badanie historii Wejherowa otrzymał z rąk prezydenta Wejherowa najwyższą nagrodę przyznawaną przez władze miasta: statuetkę Jakuba Wejhera. Dawał budujące świadectwo cierpliwości w znoszeniu choroby i pokornego poddania się woli Bożej.

O. Ewaryst Jerzy Potrykus OFM

Dnia 12 października 2004 roku zmarł w szpitalu wejherowskim śp. o. Ewaryst Jerzy Potrykus. Pogrzeb odbył się dnia 15 października br. na cmentarzu w Wejherowie.

O. Ewaryst urodził się 21 sierpnia 1947 roku w Wejherowie jako syn Leona i Gertrudy Miotke. Dnia 14 września 1963 roku wstąpił do nowicjatu Prowincji Wniebowzięcia NMP. W następnym roku, dnia 15 września złożył śluby czasowe. Profesję wieczystą złożył 2 sierpnia 1972 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 19 kwietnia 1973 roku. Jako kleryk został wcielony do wojska. Służbę wojskową odbywał w latach 1966–1968 w Bartoszycach. Służył w tym samym plutonie, co ks. Jerzy Popiełuszko. Po odbyciu służby wojskowej wrócił do klasztoru i kontynuował studia filozoficzne i teologiczne. Po święceniach kapłańskich pracował jako wikary parafialny (1973–1977). Następnie oddał się pracy misyjno-rekolekcyjnej. W 1980 r. otrzymał tytuł misjonarza. W latach 1983–1986 był gwardianem w Miejskiej Górce, 1991–1994 w Gdańsku Nowym Porcie, wikarym domu w Wejherowie (1989–1991) i w Kolanie k. Wieżycy (1994–1997). Od 1997 roku, aż do śmierci, przebywał w Wejherowie, oddając się pracy misyjnej i rekolekcyjnej. Tę pracę przerwała długotrwała choroba.

O. Ludwik Antoni Nowicki OFM

Dnia 3 stycznia 2004 roku na chorobę nowotworową w Wielkopolskim Centrum Onkologii w Poznaniu, w 72. roku życia, 49. roku konsekracji zakonnej i 46. roku kapłaństwa, zmarł o. Ludwik Antoni Nowicki. Pogrzeb odbył się 8 stycznia 2004 r. Zakonnik spoczywa w kwaterze franciszkanów na cmentarzu Miłostowskim w Poznaniu.

Ludwik Antoni Nowicki, s. Michała i Joanny Kembłowskiej, urodził się 11.10.1931 r. w Pszczółczynie, w archidiecezji gnieźnieńskiej. Do zakonu wstąpił 18.12.1950 r. Śluby uroczyste złożył 19.12.1954, a święcenia kapłańskie przyjął 14.08.1957 r.

Studia specjalistyczne na Wydziale Filozofii KUL (katolicka nauka społeczna) odbył w latach 1958-1965. Tytuł magistra uzyskał w 1962 r. a doktora filozofii w 1965 r. Pełnił wiele ważnych i odpowiedzialnych funkcji w Prowincji Wniebowzięcia NMP, a od 19.03.1991 r. w Prowincji św. Franciszka. Był wicerektorem WSD (1965-1974, 1986-1989, 1991-1994), gwardianem w Opolu (1974-1977), w Poznaniu (1977- 1983) i w Częstochowie (1986-1989), definitorem (1983-1989, 1991-1997, 2003 -do chwili śmierci), członkiem Rady Plenarnej Prowincji (1977-1983), ekonomem prowincji. Od 1965 r. wykładał w seminarium etykę, katolicką naukę społeczną i przez pewien czas także pedagogikę. Pod jego kierunkiem zostały napisane trzy prace magisterskie i dwie dyplomowe. Był autorem 24 artykułów, polemik i listów, spośród których większość została opublikowana. Pełnił funkcję koordynatora Komisji Sprawiedliwości, Pokoju i Integralności Stworzenia Zachodniosłowiańskiej Konferencji Zakonu Braci Mniejszych (1984-1991), członka Komisji Liturgicznej Diecezji Opolskiej (1978-1983), członka Rady Kapłańskiej Archidiecezji Poznańskiej (1978-1983), referenta ubezpieczeń zakonników (od 1989 r.), misjonarza i rekolekcjonisty.

Do największych dokonań o. Ludwika w sferze materialnej należy zaliczyć doprowadzenie do rekonstrukcji hełmów wieżowych w kościele klasztornym w Poznaniu, zniszczonych w czasie działań wojennych w 1945 r. oraz nowy dach na całym kościele. Postarał się także o trzy nowe dzwony. W dowód uznania za te prace otrzymał medal „Za ochronę zabytków województwa poznańskiego” przyznany przez wojewodę poznańskiego na wniosek konserwatora zabytków w 1985 r. W jego życiu nie brakowało momentów trudnych, a nawet dramatycznych. W nowicjacie (w 1951 r.) zachorował na żołądek. Jako diakon w 1956 r. musiał zostać poddany operacji. W czasie studiów w Lublinie postał posądzony o działalność antykomunistyczną i osadzony w więzieniu na 12 miesięcy (od 28 lipca 1961 r do 29 lipca 1962 r.). W 1964 r. został całkowicie uniewinniony i zrehabilitowany. W 1962 r. zachorował na owrzodzenie dwunastnicy, a w 1981 r. na owrzodzenie żołądka. Z obu tych chorób został szczęśliwie wyleczony. W 1990 r. uległ wypadkowi kolejowemu pod Ursusem, niedaleko Warszawy. Szczęśliwe wyjście z życiowych opresji przypisywał opiece Opatrzności Bożej. W ostatnich miesiącach ujawniła się choroba nowotworowa stwierdzona w Szpitalu Wojskowym. W II święto Bożego Narodzenia został przewieziony do Wielkopolskiego Centrum Onkologii, gdzie dnia 3 stycznia 2004 r. odszedł do Pana.

O. Mariusz Bernard Krakowiak OFM

Dnia 13 kwietnia 2003 roku zmarł w klasztorze we Wschowie o. Mariusz Bernard Krakowiak.

Mariusz, syn Franciszka i Józefy zd. Pudliszewska, urodził się 27.05.1947 w Iłówcu (pow. Śrem, woj. wielkopolskie). Dnia 8.11.1970 r. rozpoczął nowicjat w Prowincji Wniebowzięcia NMP. Pierwszą profesję zakonną złożył 24.10.1971 r., a śluby uroczyste 3.08.1975 r. Święcenia prezbiteratu przyjął 6.04.1977 r.

Był misjonarzem ludowym, rekolekcjonistą, wikarym parafialnym (Katowice-Panewniki 1977– 1978, Poznań 1978– 1982), wikarym domu (Kobylin 1982–1986 i Pakość Kalwaria 1990–1993), przełożonym domu w Kolanie k Wieżycy (1986–1988). Ponadto pracował w klasztorach: w Chorzowie Klizmowcu, Osiecznej (dwukrotnie), we Wronkach i od 1996 r. w Poznaniu, Woźnikach, Wschowie. Opiekował się FZŚ, pracował w duszpasterstwie powołaniowym, był spowiednikiem sióstr, proboszczem w Pakości-Kalwarii. Pogrzeb odbył się 16 kwietnia, w Wielką Środę w Osiecznej. Spoczywa na cmentarzu przyklasztornym.

o. Paulin Franciszek Miotke OFM 

Dnia 27 grudnia 2000 roku zmarł nagle w Wejherowie, na zawał serca, o. Paulin Franciszek Miotke. Pogrzeb odbył się dnia 30 grudnia 2000 roku w Wejherowie.

Paulin urodził się dnia 16 lutego 1942 roku w Wejherowie, woj. pomorskie, archid. gdańska. Został ochrzczony w kościele parafialnym pw. Trójcy Przenajświętszej w Wejherowie. Rodzice, Antoni i Anna, zd. Melzer, nadali mu na chrzcie imię Franciszek. Miał pięcioro rodzeństwa: 2 braci i 3 siostry. Lata dziecięce spędził w rodzinnym Wejherowie. Po ukończeniu w 1956 roku szkoły podstawowej, rozpoczął naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Wejherowie, które ukończył w 1960 roku. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości wstąpił do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów. Dnia 30 sierpnia 1960 roku rozpoczął w klasztorze w Osiecznej nowicjat. Po jego ukończeniu w 1961 roku złożył śluby czasowe, a następnie w klasztorze w Opolu rozpoczął studia filozoficzne. Ukończył je w 1963 roku. Formację intelektualną i religijną kontynuował na studiach teologicznych w Wyższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Katowicach – Panewnikach. Studia seminaryjne zakończył w 1968 roku. Profesję uroczystą złożył dnia 15 września 1964 roku. Święcenia kapłańskie przyjął 2 lutego 1968 roku. Jako neoprezbiter został skierowany do klasztoru w Opolu (1968-1969). Potem został przeniesiony do Kobylina, gdzie przebywał 4 miesiące (1969). Stąd został skierowany do pracy w Skórzewie, gdzie wypełniał obowiązki wikariusza parafialnego (1969-1970). Po powrocie z parafii przebywał w Poznaniu (1970-1971). Kolejnym klasztorem, do którego został skierowany to Miejska Górka (1971-1972). Potem przebywał w klasztorach: w Wejherowie (1972-1974), Panewnikach (1974-1982), Kobylinie (1982-1990), krótko we Wronkach (1990), w Brodnicy (1991-1995) i Gdańsku (1995-2000). Pracując duszpastersko, obronił 27 lutego 1979 roku pracę magisterską z zakresu homiletyki w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie. Dnia 19 marca 1991 roku wstąpił do utworzonej wtedy Prowincji św. Franciszka z Asyżu. Pracował jako stacjonariusz, rekolekcjonista i misjonarz ludowy.

O. Edmund Antoni Rutkowski OFM

Edmund urodził się dnia 27 sierpnia 1945 roku w miejscowości Lence, na Ziemi Białostockiej. Został ochrzczony w kościele parafialnym pw. św. Marii Magdaleny w Dobrzyniewie, diec. białostocka. Rodzice, Antoni i Helena, zd. Lenczewska, nadali mu na chrzcie imię Antoni. Lata dziecięce spędził w Wielkopolsce, w Wiatrowie i Pruścach k. Wągrowca. Po ukończeniu szkoły podstawowej, uczył się w Niższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Kobylinie k. Krotoszyna. W wieku 16 lat, w roku 1961, po otrzymaniu promocji do klasy X poprosił o przyjęcie do nowicjatu Prowincji Wniebowzięcia NMP. Odbył go w klasztorze w Osiecznej. Po jego ukończeniu, w klasztorze w Opolu uzupełniał wykształcenie w zakresie szkoły średniej. Po maturze rozpoczął w tym klasztorze studia filozoficzne. Ukończył je w 1966 roku i rozpoczął studia teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym Franciszkanów w Katowicach-Panewnikach. Jeszcze jako alumn ukończył kurs duszpasterstwa głuchoniemych zorganizowany przez Diecezję Katowicką. Studia seminaryjne zakończył przyjęciem święceń prezbiteratu w dniu 24 czerwca 1970 roku.

Jako neoprezbiter objął stanowisko wikariusza parafialnego w Pakości (1970-1972). Potem został skierowany na równorzędne stanowisko do Poznania (1972-1976). Po ustąpieniu ze stanowiska wikariusza parafii, pozostał w Poznaniu jako rekolekcjonista, asystent Świeckiej Rodziny Franciszkańskiej i spowiednik (1976-1977). Następnie został przeniesiony do Opola jako rekolekcjonista i spowiednik (1977-1979). Kolejne placówki zakonne to Kobylin (1979-1980) oraz Wschowa (1980-1982), gdzie pracował jako misjonarz i rekolekcjonista. Od 1982 do 1988 roku był proboszczem parafii w Pakości, na Kalwarii. W 1988 roku został skierowany do Częstochowy, gdzie podjął obowiązki wikariusza parafii pw. Świętych Piotra i Pawła, prowadzonej przez księży diecezjalnych. Jednocześnie rozpoczął organizowanie nowej parafii. Po miesiącu został powołany na proboszcza nowo utworzonej parafii pw. Niepokalanego Poczęcia NMP. Dnia 19 marca 1991 roku wstąpił do erygowanej wtedy Prowincji św. Franciszka z Asyżu. W tym też roku objął urząd proboszcza parafii w Helu. W następnym roku został także proboszczem garnizonu w Helu, w stopniu kapitana WP. W 1992 roku wziął udział w rejsie zespołu okrętów Marynarki Wojennej RP do portów Cowes, Portsmouth i Cherbourg, przepływając 2500 mil morskich. Pracował na Półwyspie Helskim do 1997 roku. Decyzją Kapituły Prowincjalnej w 1997 został przeniesiony do klasztoru w Jarocinie, gdzie przebywał do chwili śmierci.

O. Jacek Edward Kupper OFM

Dnia 22 czerwca 1999 r. zmarł w Gdańsku o. Jacek Edward Kupper w 65. roku życia, w 27. roku konsekracji zakonnej i 42. roku kapłaństwa. Pogrzeb odbył się dnia 26 czerwca 1999 r. w Wejherowie. Spoczywa na miejscowym cmentarzu.

Jacek urodził się dnia 6 lipca 1934 r. w Wysinie, pow. Kościerzyna, woj. pomorskie. Rodzice jego – Władysław i Eleonora, zd. Piotrzkowska – nadali mu na chrzcie imię Edward. Miał 8 rodzeństwa: 6 sióstr i 2 braci. Gdy miał 5 lat, wybuchła II wojna światowa. Okupację spędził z rodzicami i rodzeństwem na wygnaniu, w Ostroręczynie na Lubelszczyźnie. Po powrocie w rodzinne strony kontynował naukę, najpierw w szkole podstawowej, a potem uczył się w szkole średniej. Po maturze wstępuje do Wyższego Seminarium Duchownego diecezji chełmińskiej w Pelplinie. Dnia 21 grudnia 1957 r. przyjął w katedrze pelplińskiej święcenia prezbiteratu z rąk ówczesnego ordynariusza diecezji, ks. bpa Kazimierza Kowalskiego. Po święceniach pracował jako wikariusz parafialny w Kartuzach i Wejherowie. Jako kapłan diecezjalny wstąpił do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych – Franciszkanów i dnia 19 września 1971 r. rozpoczął nowicjat w Osiecznej. W zakonie przyjął imię Jacek. Po roku złożył pierwsze śluby zakonne. Najpierw pozostał w klasztorze w Osiecznej, a potem został przeniesiony do Katowic-Panewnik, gdzie dnia 2 września 1975 r. złożył uroczyste śluby. Został przeniesiony do Poznania (1977), a potem skierowany do Kolana k. Wieżycy (1980). Tam z jego inicjatywy powstała nowa placówka zakonna. Z Kolana powrócił do Katowic-Panewnik, a potem przeniósł się do Wielunia. We wszystkich klasztorach, w których przebywał, oddawał się chętnie pracy rekolekcyjno-misyjnej. Był cenionym kaznodzieją. Zawał mięśnia sercowego przeszkodził mu w rozwijaniu działalności kaznodziejskiej. W 1989 r. wyjechał do Rzymu, gdzie w bazylice św. Jana na Lateranie przez 9 lat był spowiednikiem. Jednał z Bogiem nie tylko Polaków, ale także Włochów, Niemców, Słowaków, Czechów i Rosjan. Od dnia 19 marca 1991 r. należał do Prowincji św. Franciszka z Asyżu w Polsce. Po powrocie do kraju został skierowany do klasztoru w Gdańsku – Nowym Porcie. Coraz bardziej dokuczała mu choroba serca. Wiele dni spędził w szpitalu. Tam spotkał siostrę Śmierć.

O. śp. Ojcu Jacku – Edwardzie Kupperze kwiatków kilka

Początki seminaryjne w Pelplinie. Wszyscy tytułowali go po imieniu. Tylko jeden ze starszych wiekiem kolegów kursowych mówił do niego: Kupfer (niem. miedź, miedzioryt).

W Seminarium przez pewien czas wprowadzono obowiązkowe ćwiczenia gimnastyczne, które odbywały się po wykładach. Ćwiczono na korytarzu pod komendą jednego z profesorów. Zarządził tzw. rąbanie drzewa. W pewnym momencie Edek rozpoczął ku ucie­sze wszystkich demonstrowanie, jak rąbie drzewo ks. prałat Jar. jeden z pelplińskich oryginałów. A niespodziewanie przyszedł wice rektor, czego demonstrujący ów pokaz nie zauważył. Po dłuższych popisach przy salwach śmiechu odezwał się wice rektor: No, panie Kupper, zgłosi się pan do księdza prałata. Edek z głupia frant zapytał się: do którego? Usłyszał: do tego, którego pan miał na myśli. Ale wszyscy zauważyli, że przełożony także tłumił w sobie śmiech.

Wykładowcą fonetyki był ks. prof. Kowalkowski, o którym Edek twierdził, że jest jego wujem. I oto wuj „oblał” Edka. Ten wybrał się do wuja z zażaleniem. Wrócił i oznajmił, iż wuj mu powiedział, że to nic nie szkodzi. Na wakacjach będzie w jednym ręku trzymał grabie, a w drugim skrypt i się uczył. Wobec takiego dictum Edek wobec zgromadzonych współmieszkańców pokoju (tzw. kołchozu) urządził publiczne, uroczyste wyrzekanie się wuja.

Egzamin z pedagogiki u ks. prof. Rzóski (krótkowidza). Byliśmy obaj u niego w pokoju. Edek był pytany, a czego nie wiedział, ja musiałem odpowiadać. Edkowi szło dosyć kulawo, a mnie jeszcze gorzej. Po wymęczeniu nas, profesor powiedział do mnie: ty jak na pierwszy raz to dobrze, ale on (tzn. Edek) już tyle razy był u mnie i jeszcze nie umie! Edek wybałuszył gały i rzecze: jestem tu pierwszy raz! A Rzóska przymrużył oczy i powiedział swoim nosowym głosem: ale, ba, ja się pomyliłem, my­ślałem, że powtarza rocznik. No to wobec tego dobrze odpowiadał.

Inne kolokwium z prawa kanonicznego u prof. Muellera. Przycho­dzimy do jego pokoju, a ks. Profesor: niech księża siadają, Edek usadawia się w fotelu, a profesor: księże, tu ksiądz usiądzie jak będzie kanonikiem. Teraz proszę na krzesło!

Ks. prof. Franciszek Manthey, który bardzo lubił „czepiać” się Edka w sensie humorystycznym, w czasie jednego kolokwium, gdy Edek nie bardzo potrafił odpowiedzieć na pytanie, usłysze­liśmy uwagę: „Panie Kupper, najlepiej, gdyby pan spakował manatki i wrócił do domu”. Nastąpiła chwila ciszy i konsternacji, a po tejże chwili usłyszeliśmy powtórnie Mantheya: „Albo nie, bo za parę lat zaczną napływać do Seminarium młode Kupperki i będzie jeszcze gorzej. Niech pan zostanie!”

Tenże sam ks. profesor zadał mu pytanie o czyny naturalnie dobre, które można czynić bez łaski Bożej. Nad tym się jednak Edek zastanawiał. Wtedy profesor powiedział: „Panie Kupper, gdy pan nabroi i ojciec weźmie pas i zacznie u pana czynności peda­gogiczne na odwłoku…”, w tej chwili Edek nie słysząc przymó­wki profesora odpowiedział na pierwsze pytanie: „to się dzieje bez łaski Bożej”. 0 reakcji profesora i kolegów nie trzeba już wspominać!

Już kapłaństwo. Był bodaj wtedy wikarym w Kartuzach. Sam mi opowiadał: Było Wszystkich Świętych i śpiewał po łacinie lekcję o „decem millia signati”, co przecież powtarzało się wiele ra­zy. Po Mszy św. podchodzi do niego pan i mówi mu: „Księże, ksiądz śpiewał dziś jak pęknięta płyta – ciągle to samo”.

Jako wikariusz wpada kiedyś do nas na plebanię w Gdyni – Leszczynkach i woła: Chłopaki potrzebuję na gwałt 100 złotych. Pożyczcie. A Jasiu Friedel na to: na wszystko ci pożyczę, ale na to, to nie!!!

Już nie Edek, ale ojciec Jacek. Na początku lat 80 – tych z o. Fidelisem tworzyli duet misji parafialnych. U mnie w Zamartem też. Wtedy powstało powiedzenie, że misje przeprowadza tandem: „obracaj kuper”.

Także z racji nazwiska Edka – o. Jacka powstało w dekanacie chojnickiem i w okolicy określenie zakonu: „franciszkanie Kupperkowi” . Co wcale nie miało żadnego wymiaru złośliwości.

Także, gdy ojciec Jacek tworzył dom pod Wieżycą, nazywaliś­my to: „Kupperkowo”.

Przed laty zapytany przeze mnie, co robi o. Fidelis, odpo­wiedział: „Pojechał nawracać Cadaffiego”.

Taki był Edek – ojciec Jacek. Niewątpliwie kwiat­ków było więcej, ale nie wszystkie mogłem oglądać, a pewnie niektóre już wyleciały z pamięci. Tyle lat już minęło!

A dziś pochowaliśmy go przy pięknym jałowcu. Bracie Jałowcu – miłym towarzyszu św. Franciszka. Dziś także po powrocie z pogrzebu one wspominki utrwaliłem na piśmie.

Silno, dnia 26 czerwca 1999,

Ks. Ludomir Warnke,kolega kursowy o. Jacka.

O. Konrad Eryk Kornas OFM

Konrad Eryk Kornas zmarł w szpitalu w Człuchowie dnia 28 sierpnia 1997 roku. Przez ostatnie 30 lat był kapelanem Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej – ostatnio w Czarnem. O. Konrad zmarł w 81. roku życia, w 61. roku życia zakonnego i w 50. roku kapłaństwa Pogrzeb odbył się na cmentarzu zakonnym Sióstr Franciszkanek od Miłości i Pokuty Chrześcijańskiej w Orliku k. Chojnic.

Konrad urodził się 5 maja 1917 r. na terenie parafii Wniebowzięcia NMP w Chorzowie Batorym. Na chrzcie otrzymał imię Eryk. Jego rodzicami byli: Ludwik i Anna, zd. Pawlik. Miał brata i dwie siostry. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w szkole średniej, w Małym Seminarium Ojców Franciszkanów w Kobylinie, które ukończył w maju 1936 r. Na początku lipca 1936 r. wstąpił w Wieluniu do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów i przyjął imię zakonne Konrad. Po ukończeniu nowicjatu rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne, które przerwał wybuch II wojny światowej. Jako kleryk został wcielony do wojska. W czasie działań wojennych we Włoszech został ranny odłamkiem granatu w głowę – z boku lewego ucha. Dnia 7 lipca 1945 r. został zwolniony z II Korpusu Polskiego we Włoszech. Po opuszczeniu wojska udał się do klasztoru franciszkanów w Bolonii, gdzie kontynuował studia teologiczne, które ukończył w czerwcu 1947 r. Święcenia diakonatu przyjął w Carpi k. Bolonii z rąk ks. bpa Ermenegildo Focaccia, ordynariusza diecezji Jutse w Chinach. Święceń prezbiteratu udzielił mu dnia 1 lipca 1947 r. w bazylice katedralnej św. Piotra w Bolonii ks. kard. Nasali Rocca. W październiku 1947 r. wrócił do kraju. Od maja do października 1948 r. był wikariuszem parafii św. Franciszka w Chorzowie-Klimzowcu. Następnie, aż do czerwca 1952 r. był wikariuszem parafii św. Ludwika w Katowicach-Panewnikach. W tym czasie był także moderatorem Sodalicji Mariańskiej oraz Krucjaty Eucharystycznej. W okresie 1952-1953 r. był wicemagistrem nowicjuszy w Jarocinie i rekolekcjonistą w Kokoszycach, diec. katowicka. W latach 1953-1956 był spowiednikiem w kościele klasztornym w Poznaniu i rekolekcjonistą u Sióstr Marianek w Katowicach oraz Boromeuszek w Mikołowie. Wygłosił w tym czasie 4 serie rekolekcji dla Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej w Orliku. W okresie od 1956 do 1961 r. był magistrem nowicjatu w Osiecznej. Zarząd Prowincji uwzględnił prośbę o. Konrada i zwolnił go z tego obowiązku z uwagi na daleko zaawansowany niedosłuch (70%). Zakonnik rozpoczął leczenie w Szczawnie Zdroju, gdzie przebywał do końca czerwca 1962 r. Od 25 sierpnia 1962 r. był kapelanem Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej przy Państwowym Domu Specjalnym dla Dzieci w Nowych Bielicach k. Koszalina (do 1.01.1971), w Orliku (do 23.09.1972), w Czarnem (od 23.09.1972 do chwili śmierci, tj. 28.08.1997). Oprócz pracy duszpasterskiej oddawał się tłumaczeniu różnych tekstów. Przetłumaczył ponad 50 pozycji z języków: niemieckiego, włoskiego i łaciny. Tłumaczył teksty do filmów i przeźroczy. Na prośbę współbraci przetłumaczył wiele artykułów potrzebnych do prac naukowych.

O. Zygmunt Henryk Litka OFM

Dnia 3 czerwca 1997 roku zmarł w klasztorze w Jarocinie o. Zygmunt Henryk Litka. Przeżył 55 lat życia, 36 lat w zakonie, 29 lat w kapłaństwie. Pogrzeb odbył się 6 czerwca 1997 roku. O. Zygmunt spoczywa w kwaterze zakonnej na cmentarzu w Jarocinie.

Urodził się 2 września 1941 roku w Starogardzie Gdańskim w rodzinie miejscowego nauczyciela Zasadniczej Szkoły Metalowej, z ojca Bernarda i matki Stefanii, zd. Ślizewska. Na chrzcie otrzymał imię Henryk. W 1948 roku rozpoczął naukę w szkole podstawowej. Kontynuował ją w Zasadniczej Szkole Metalowej, z której po I klasie przeniósł się do II klasy miejscowego Technikum Przemysłu Skórzanego. Ukończył je w 1959 roku i rozpoczął pracę jako stażysta w wyuczonym zawodzie. Od 1949 roku do ukończenia technikum „miał zaszczyt być ministrantem” – jak sam napisał w życiorysie. W 1969 roku wstąpił do Prowincji pw. Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów i dnia 30 sierpnia tego roku rozpoczął nowicjat w klasztorze w Osiecznej k. Leszna Wlkp. Po roku, dnia 31 sierpnia złożył pierwsze śluby zakonne i rozpoczął studia filozoficzne w Opolu. W 1963 roku przeniósł się do Katowic-Panewnik, gdzie w Wyższym Seminarium Duchownym rozpoczął studia teologiczne. Dnia 8 grudnia 1966 roku złożył śluby wieczyste. Po ukończeniu seminarium, 2 lutego 1968 roku, przyjął z rąk ks. bpa dr Herberta Bednorza święcenia kapłańskie w kościele klasztornym w Katowicach-Panewnikach. Od września tegoż roku pracował jako wikariusz parafialny przy kościele św. Ludwika w Katowicach-Panewnikach, potem we franciszkańskiej parafii w Helu. Stąd w lutym 1973 roku został przeniesiony do Miejskiej Górki – Goruszek. W czerwcu 1977 roku trafia do Jarocina w charakterze katechety i stacjonariusza. Po roku przeniósł się do klasztoru w Opolu, gdzie pracował jako rekolekcjonista i stacjonariusz. Po kolejnym roku dostał przeniesienie do Pakości na stanowisko wikariusza parafii pw. Pana Jezusa Ukrzyżowanego. W 1983 roku przeniósł się do Wschowy w charakterze rekolekcjonisty i stacjonariusza. W 1989 roku przeprowadził się do klasztoru we Wronkach jako misjonarz i stacjonariusz. W tym czasie zaczął poważnie chorować. W 1990 roku na krótko zamieszkał w klasztorze w Kobylinie. Od 1991 roku aż do chwili śmierci przebywał w klasztorze w Jarocinie. W 1991 roku wstąpił do Prowincji pw. św. Franciszka z Asyżu. W tym czasie – na własną prośbę – przez rok przebywał na urlopie celem poratowania zdrowia.

O. Eugeniusz Krajewski OFM

Dnia 4 kwietnia 1997 roku, w wieku 60 lat w klasztorze w Brodnicy zmarł o. gwardian Eugeniusz Krajewski. W zakonie przeżył 42 lata, w kapłaństwie 34. Spoczywa na cmentarzu w Brodnicy.

Eugeniusz urodził się 31 sierpnia 1936 r. w Budziskach, par. Skrwilno, diec. płocka. W tej parafii był ochrzczony, przyjął I Komunię i został bierzmowany. Do szkoły średniej chodził w Toruniu i Rypinie. Do ostatniej, XI klasy chodził w Krakowie, do Liceum im. Nowodworskiego, gdzie zdał egzamin maturalny. Po maturze wstąpił do Prowincji MB Anielskiej Zakonu Braci Mniejszych, rozpoczynając 14 sierpnia 1955 roku nowicjat w klasztorze w Pilicy. Profesję czasową złożył w Pilicy dnia 15 sierpnia 1956 roku, a uroczystą w Krakowie – 4 października 1961 roku. Święcenia prezbiteratu przyjął 21 czerwca 1963 roku z rąk ks. bpa Juliana Groblickiego. W latach 1963-1966 przebywał w Krakowie jako duszpasterz ministrantów, kaznodzieja, spowiednik i notariusz sprawy beatyfikacyjnej Założycielek Sióstr Zmartwychwstanek. Lata 1966-1969 spędził w Krakowie-Bronowicach Wielkich jako wikary i katecheta. Przez kolejne trzy lata, tj. 1969-1971 przebywał w Koninie jako wikary i katecheta. Od roku 1971-1972 był katechetą w Warszawie, w klasztorze przy ul. Senatorskiej. W 1972 roku objął urząd przełożonego i proboszcza w Krakowie-Bronowicach Wielkich. Był też budowniczym tamtejszego kościoła i klasztoru (stan surowy). Przez rok (1984/1985) przebywał w Brzezinach łódzkich jako wikary domu i ekonom. W okresie od 1985 do 1987 pełnił posługę w klasztorze w Gdańsku Nowym-Porcie. Od 1987 aż do chwili śmierci był gwardianem i proboszczem w Brodnicy. Podjął się w tym czasie remont obiektu klasztorno-kościelnego. W 1991 roku wstąpił do powstałej wtedy Prowincji św. Franciszka z Asyżu, której został definitorem.

O. Julian Florian Lewandowicz OFM

Dnia 1 stycznia 1997 r. zmarł w klasztorze poznańskim o. Julian Florian Lewandowicz, w 85. roku życia, w 64. konsekracji zakonnej i 60. kapłaństwa. Pogrzeb odbył się dnia 8 stycznia 1997 r. w Poznaniu, na Miłostowie.

Julian urodził się 26 kwietnia 1912 r. w Koźminie, w archid. poznańskiej. Na chrzcie św. otrzymał imię Florian. Jego rodzicami byli: Roman i Maria, zd. Morawska. Miał 7 rodzeństwa. Po ukończeniu szkoły powszechnej, w latach 1926-1931 uczył się w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Koźminie. 25 stycznia 1933 r. wstąpił do nowicjatu Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów i przyjął imię zakonne Julian. Dnia 27 stycznia 1937 r. złożył profesję uroczystą. W tym też roku przyjął święcenia diakonatu i prezbiteratu z rąk ks. abpa Walentego Dymka w kościele klasztornym we Wronkach. W następnym roku rozpoczął studia w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, które ukończył dopiero po wojnie. Na początku II wojny światowej – w latach 1941-42 był więźniem niemieckiego więzienia politycznego w Warszawie, na Pawiaku. Po wyjściu z niego przebywał w klasztorach Zakonu Braci Mniejszych w Krakowie (bernardyni i reformaci). O. Julian pracował duszpastersko w wielu klasztorach. W latach 1957-1965 był przełożonym klasztoru w Pakości. Od 1971 r. przebywał w klasztorze w Poznaniu. Jako artysta-malarz brał udział w 19 wystaw­ach i salonach wystawienniczych. Miał też 2 wystawy indywidualne. Ek­spo­no­wał swoje obrazy głównie w Poznaniu, ale także w Krakowie, Warszawie, Szamotułach.

O. Serafin Ignacy Niedbała OFM

Dnia 12 grudnia 1995 roku ok. godz. 2.30 zmarł w szpitalu w Jarocinie o. Serafin Niedbała. Przeżył 74 lata, w zakonie – 49, w kapłaństwie – 44. Pogrzeb, który odbył się dnia 16 grudnia 1995 r., był manifestacją przywiązania wiernych do swego pasterza.

Serafin urodził się 31 stycznia 1921 r. w Suchym Lesie w parafii Starygród k. Krotoszyna z ojca Andrzeja i matki Franciszki zd. Minta. Na chrzcie otrzymał imię Ignacy. Miał troje rodzeństwa: Stanisława, Jana i Zofię. Po ukończeniu szkoły podstawowej rozpoczął naukę w Małym Seminarium Fran­ciszkanów w Kobylinie, gdzie uczył się do 1939 r. W sierpniu 1939 r. wstąpił do Prowincji Wniebowzięcia NMP Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów i rozpoczął nowicjat we Wieluniu przyjmując imię zakonne Serafin. Nowicjat zostaje przerwany rozpoczęciem II wojny światowej. Brat Serafin uciekał pieszo przed Niemcami, aż za Radom. Po powrocie do Wielunia zastał klasztor zamknięty przez Niemców. Podjął pracę w charakterze praktykanta gospodarskiego w majątku rolnym w Niedzielaku, gdzie pracował do 1941 r. Następnie znalazł posadę w rodzinnych stronach. Na majątku w Kuklinowie miał zajęcie w warsztacie kołodziejskim i jako goniec majątkowy. Tuż po wojnie został zatrudniony przez Inspektorat Szkolny w Krotoszynie jako nauczyciel w Kuklinowie, Wyganowie i Zalesiu. Od 18 czerwca 1945 do 23 maja 1946 r. odbywał służbę wojskową w Szkole Oficerów Piechoty w Inowrocławiu. Opuścił wojsko w stopniu kaprala. Dnia 2 lipca 1946 r. rozpoczął po raz drugi nowicjat, tym razem w Katowicach-Panewnikach. Po jego ukończeniu w roku 1946/1947 studiował w Wyższym Seminarium Franciszkanów we Wrocławiu, w 1948/1949 r. we Wronkach, a następnie w Katowicach-Panewnikach. Studiując we Wrocławiu uczęszczał także na wstępny rok studium przy Politechnice Wrocławskiej. W czerwcu 1948 r. zdał eksternistyczny egzamin dojrzałości. Po ukończeniu studiów seminaryjnych 24 czerwca 1951 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk ks. bpa Herberta Bednorza. Po święceniach pracował przez jeden rok jako katecheta parafii przy kościele klasztornym pw. św. Ludwika w Katowicach-Panewnikach, a od 1952 do 1959 r. był tam wikariuszem parafialnym. W latach 1959-1965 pełnił posługę proboszcza parafii przyklasztornej w Chorzowie-Klimzowcu. W 1965 r. wybrano o. Serafina definitorem oraz gwardianem i rektorem ośrodka duszpasterskiego w Jarocinie. Gdy w 1976 r. rozpoczęto budowę kościoła i klasztoru w Jarocinie, ojciec Serafin brał aktywny udział w powstawaniu nowego obiektu. Pamiętał jednak, że jego głównym zadaniem jest duszpasterzowanie. Był bardzo dobrym, gorliwym, wyrozumiałym, pełnym miłości do bliźnich, duszpasterzem. Właśnie za to lubiły go dzieci, młodzież i dorośli. Znany był powszechnie w Jarocinie. To sprawiło, że był kandydatem na „Jarocinianina Roku”. Wtedy w wywiadzie dla „Gazety Jarocińskiej” (nr 17(135) z 30 kwietnia 1993 r.) w odpowiedzi na pytanie o to, co sądzi o swojej kandydaturze na „Jarocinianina Roku” powiedział słowa, które, jak się wydaje, najlepiej charakteryzują jego sylwetkę. Powiedział wtedy: „Nie czuję się powołany do stawania na piedestale. W życiu zawsze kierowałem się pracą i obowiązkami. Jakim kosztem – to już inna sprawa. To właśnie jest ważne dla dobra wspólnoty i tego, żeby parafia stała się rodziną. Abyśmy pomagali sobie wzajemnie, abyśmy siebie zauważali nie tylko w laurach, ale w tej nędzy i biedzie. Kieruje mną zawsze współczucie i chęć niesienia pomocy drugiemu człowiekowi. To tylko jest ważne…”.  Po chwili zadumy ojciec Serafin Niedbała uśmiechnął się tajemniczo i mówił: „Życie moje jest wdzięcznością Bogu. To jest nadrzędna idea. Kapłaństwo jest święte, a człowiek może być różny. Tego się trzymam i to mnie raduje. Sens i cel życia – być świętym… Zawsze chciałbym widzieć dobro drugiego człowieka”. W 1978 r. ks. Prymas Stefan kard. Wyszyński mianuje o. Serafina proboszczem parafii przyklasztornej. Na tym stanowisku zakonnik pracował aż do swojej śmierci, tj. do dnia 12 grudnia 1995 r.

Kiedy 19 marca 1991 r. powstała nowa prowincja Zakonu Braci-Franciszkanów w Polsce, o. Serafin Niedbała wstąpił do niej. Dobrze charakteryzują o. Serafina stwierdzenia z relacji napisanej we Wrocławiu w czasie, kiedy przygotowywał się do eksternistycznej matury: „Pobożność przykładna, powołanie – niewątpliwe, zachowanie się – przykładne, umiłowanie porządku – bardzo dobre, delikatność w obejściu, zmysł estetyczny, zdolności fotograficzne” (o. Ambroży Lubik, prefekt studiów).

O. Aureliusz Grzegorz Gęstwa OFM

Dnia 19 września 1995 roku zmarł o. Aureliusz Grzegorz Gęstwa, w 62. roku życia i 34. roku kapelaństwa. Pogrzeb odbył się 12 września 1995 roku w Poznaniu na Miłostowie.

Aureliusz urodził się 12 lutego 1933 r. w Bydgoszczy z matki Marii, zd. Komorowska i ojca Jana, którzy mieli trójkę dzieci. Po ukończeniu szkoły podstawowej przez dwa lata uczęszczał do szkoły zawodowej. W 1949 r. rozpoczął naukę w Niższym Seminarium Duchownym Franciszkanów – Kolegium Serafickim w Jarocinie. Po rozwiązaniu seminarium przez władze komunistyczne wstąpił w Kobylinie do nowicjatu Zakonu Braci Mniejszych-Franciszkanów Prowincji Wniebowzięcia NMP. Dnia 9 września 1953 r. złożył pierwsze śluby zakonne. Wykształcenie średnie wraz z maturą uzupełnił już jako franciszkanin. Studia teologiczne odbywał w latach 1955-1961 w Opolu i w Katowicach-Panewnikach. Święcenia kapłańskie otrzymał 25 kwietnia 1961 r. Przez rok przebywał w Katowicach, aby zapoznać się teoretycznie i praktycznie z różnymi formami duszpasterstwa franciszkańskiego. Od roku 1962 do 1968 był katechetą i wikariuszem parafialnym w Rybniku. Od roku 1968 do 1971 był proboszczem w Pakości na Kalwarii. Od czerwca 1971 r. przebywał w Poznaniu, najpierw jako rektor Ośrodka Duszpasterskiego przy naszym kościele klasztornym, a w latach 1974-1991 jako proboszcz parafii pw. św. Franciszka Serafickiego, erygowanej w miejsce ośrodka duszpasterskiego. Od roku 1972 aż do śmierci był kapelanem Wielkopolskiego Centrum Onkologii. W miarę możliwości angażował się również w duszpasterstwo rekolekcyjno-misyjne. Był spowiednikiem w klasztorze Sióstr Serafitek i w naszym Wyższym Semi­narium Duchownym we Wronkach. Należał do Archidiecezjalnej Rady Duszpasterskiej oraz był członkiem Sy­nodu Archidiecezji Poznańskiej. Przez długie lata był również asystentem duchowym Franciszkańskiego Zako­nu Świeckich. Charakteryzując jego osobę jako kapłana i zakonnika należy zaznaczyć, że cechowała go ogromna pracowitość i gorliwość kapłańska i zakonna. (Z homilii prowincjała, o. Hipolita Lipińskiego).

O. Adam Romuald Miller OFM

Dnia 10 sierpnia 1994 roku zmarł w Barczewie o. Adam Romuald Miller, w 81. roku życia i 54. roku kapelaństwa. Pogrzeb odbył się dnia 12 sierpnia w Barczewie.

Ojciec Adam urodził się 22 marca 1913 roku w Bóbrce w woj. lwowskim, jako syn Zygfryda i Bolesławy zd. Kowalska. W roku szkolnym 1926/27 rozpoczął naukę w Kolegium Franciszkańskim we Wronkach. Dnia 4 września 1929 roku rozpoczął nowicjat w Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP Zakonu Braci Mniejszych (Bernardynów). Dnia 27 maja 1934 roku złożył profesję wieczystą w kościele klasztornym w Sokalu. Święcenia kapłańskie przyjął 28 stycznia 1940 r. Przez prawie 50 lat służył Prowincji Niepokalanego Poczęcia NMP spełniając różne obowiązki duszpasterskie i dydaktyczne. Przez wiele lat był profesorem matematyki w Kolegium Serafickim w Radecznicy, a potem w Kalwarii Zebrzydowskiej. Przygotował do Wyższego Seminarium Duchownego wielu ojców. W wielu klasztorach pełnił obowiązki katechety, spowiednika, kaznodziei, wikarego do­mu, asystenta Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. Kolejne klasztory jego pracy to: Radom, Warta, Radecznica, Opatów Kielecki, Kalwaria Zebrzydowska, Łódź, Koło, Olsztyn. Od roku 1983 aż do swojej śmierci przebywał w Barczewie, początkowo jako stacjonariusz, a potem jako wikary domu. Tu zastało go utworzenie nowej prowincji franciszkańskiej w Polsce pw. św. Franciszka z Asyżu. Do tej prowincji zakonnej zadeklarował swoją przynależność.

Br. Cyriak Aleksander Długokęcki OFM

Brat Cyriak Aleksander Długokęcki zmarł w Brodnicy dnia 16 maja 1994 r. Wypełniając swoje codzienne zajęcia, zasłabł przy otwieraniu kościoła. Po przyjęciu sakramentu chorych z rąk o. Eugeniusza Krajewskiego, definitora i gwardia­na, został przewieziony do miejscowego szpitala. Następnego dnia odwiedzili go jeszcze współbracia. Niestety, po ich odejściu umarł. Pogrzeb odbył się 19 maja 1994 r. w Brodnicy.

Brat Cyriak byt tercjarzem wieczystym. Urodził się 20 maja 1909 r. w miejscowości Chmielewko, pow. Mława, woj. warszawskie. Do Prowincji MB Anielskiej naszego zakonu wstąpił w Brodnicy dnia 21 marca 1949 r. Śluby tercjarskie złożył 16 kwietnia 1955 r. w Pilicy. Pracował w wielu klasztorach: Brodnica, Warszawa, Kraków-Bronowice, Pilica, Włocławek, Pińczów, Brzeziny. Od 1984 r. do chwili śmierci przebywał w klasztorze w Brodnicy. W zakonie pełnił różne funkcje, głównie zakrystiana. Brat Cyriak przeżył 85 lat, w zakonie 45 lat.

O. Zdzisław Andrzej Regulski OFM

Dnia 15 maja 1993 r. zmarł o. Zdzisław Andrzej Regulski. Miał 56 lat, w kapłaństwie przeżył 29 lat. Pogrzeb odbył się 17 maja 1993 roku w Jarocinie. Ojciec Zdzisław po odprawieniu rekolekcji zakonnych w klasztorze poznańskim  udał się na dwa dni do rodziny mieszkającej w Jarocinie. Wrócił do Poznania, aby wziąć udział w święceniach prezbiteratu naszych braci kleryków. Podczas powrotu do Kolana (k. Wieżycy), w Pile zasłabł. Przewieziony do miejscowego szpitala przeżył silny zawał mięśnia sercowego i wylew. Do końca nie odzyskał przytomności.

Zmarły o. Zdzisław urodził się 7 listopada 1937 roku w Siedleminie, jako syn Feliksa i Rozalii zd. Mikołajczak. W roku szkolnym 1951/52 rozpoczął naukę w Niższym Seminarium w Jarocinie. Po zlikwidowaniu Kolegium Serafickiego, dnia 26 grudnia 1952 roku rozpoczął w Osiecznej nowicjat. Po jego ukończeniu uzupełniał wykształcenie w zakresie szkoły średniej w Rybniku. W latach 1956/1959 odbył studia filozoficzne w WSD w Opolu i zdał jednocześnie państwowy egzamin maturalny. Dnia 8 września 1959 r. w kościele klasztornym w Opolu złożył profesję uroczystą. Studia teologiczne odbył w WSD w Katowicach-Panewnikach. Tam też dnia 9 lipca 1963 r. przyjął święcenia prezbiteratu. Po święceniach pracował jako duszpasterz w Wieluniu, Poznaniu, Kobylinie (wikary domu), Goruszkach. W okresie od 1 czerwca 1978 do 8 czerwca 1986 r. przebywał w Woźnikach. Był pierwszym po bardzo wielu latach przerwy zakonnikiem w tym klasztorze. Rozpoczął odbudowę obiektu klasztorno-kościelnego w Woźnikach. Po opuszczeniu Woźnik był spowiednikiem w Katowicach-Panewnikach. Potem we Wronkach stacjonariuszem, wikarym domu i gwardianem. W 1991 r. wstąpił do Prowincji św. Franciszka z Asyżu. Od 10 lipca 1991 r. do chwili śmierci był przełożonym klasztoru w Kolanie k. Wieżycy.

Br. Norbert Feliks Jaworski OFM

Dnia 24 maja 1993 r. zmarł br. Norbert Feliks Jaworski. Przeżył 88 lat, a w zakonie spędził 70 lat swego pracowitego życia. Zmarł po krótkiej chorobie w klasztorze w Gdańsku Nowym-Porcie. Żałobne uroczystości odbyły się 27 maja w Wejherowie.

Brat Norbert, syn Jana i Rozalii zd. Kluba, urodził się 31 grudnia 1905 r. w Cichawce koło Bochni. Sakrament chrztu św. przyjął w Królówce w diecezji tarnowskiej dnia 1 stycznia 1906 r.  Trzy lata po ukończeniu szkoły podstawowej, dnia 1 lipca 1923 r. wstąpił do Prowincji MB Anielskiej w Krakowie. Nowicjat odbył w Wieliczce. Po nowicjacie przebywał w następujących klasztorach: Kęty, Stopnica, Kazimierz, Konin, Solec, Włocławek, Brzeziny, Gdańsk, Warszawa, ponownie Kazimierz, Chełm, Pilica, Wieliczka, ponownie Włocławek, ponownie Warszawa, ponownie Chełm. Do Gdańska wrócił w lipcu 1975 r. Tu zastało go utworzenie nowej prowincji zakonnej pw. św. Franciszka z Asyżu, do której wstąpił. Pozostał w klasztorze w Gdańsku aż do śmierci, która nastąpiła 24 maja 1993 r.

Br. Fidelis Władysław Kręciołek OFM

Dnia 26 marca 1993 r. zmarł w klasztorze w Osiecznej br. Fidelis Władysław Kręciołek. Umierał jak dogasająca gromnica, a jego ostatnie słowa skierowane do braci były prośbą o modlitwę. Pogrzeb odbył się 29 marca 1993 r. w Osiecznej.

Br. Fidelis urodził się 20 czerwca 1916 r. w Trzecianowie, parafia Borek Wlkp., pow. Gostyń. Do szkoły uczęszczał w Borku. Po jej ukończeniu był przy rodzicach. W wieku 20 lat, w 1936 r. wstąpił do Prowincji Wniebowzięcia NMP rozpoczynając kandydaturę w Osiecznej. Tu przebywał do 1 kwietnia 1942 r., kiedy to Niemcy polecili zakonnikom opuścić klasztor. Na polecenie niemieckiego urzędu pracy, rozpoczął pracę w niemieckim ogrodnictwie w Lesznie. Od stycznia 1945 r. na prośbę Sióstr Elżbietanek, pracował przy chorych w szpitalu leszczyńskim. W przeddzień Bożego Ciała w 1945 r. wrócił do klasztoru w Osiecznej. Dnia 22 stycznia 1946 r. rozpoczął nowicjat w Katowicach-Panewnikach. Po nowicjacie przebywał w Wieluniu do 1948 r., a następnie w Osiecznej, gdzie 10 września 1950 r. złożył śluby uroczyste. W latach 1953-1960 przebywał w klasztorze w Miejskiej Górce, a od 1960 do 1971 r. we Wschowie. We wszystkich tych placówkach klasztornych był ogrodnikiem, organistą i kościelnym. W latach 1971-1974 był furtianem i dyskretem klasztoru w Opolu, a od 1974 do 1977 r. furtianem w Katowicach-Panewnikach. W latach 1977-1984 pracował w Wieluniu jako zakrystian, ogrodnik i furtian. Od 1984 do 1989 r. był ponownie furtianem w Opolu. Przeniesiony w sierpniu 1989 r. do Osiecznej przebywał tu do śmierci. W 1991 r. wstąpił do Prowincji św. Franciszka z Asyżu. Br. Fidelis przeżył 77 lat, w zakonie – 54 lata.